Izvor: cdm
Arhitektura je trajna, ali nije vječna. Tako je uprkos vječnom utiskivanju u naš osjećaj pripadnosti Podgorici, Kultura fizički nestala na današnji dan 2011.
Zgrada je izgrađena 1939-40, djelo arhitekte Periše Vukovića i inženjera Veliše Popovića, a u ispunjavanju te zgrade sadržinom i toplinom svakako nam je najbliže ime Cica Popovića, koji je više od tri decenije vodio računa o svemu iza platna Kulture.
Na mjestu podgoričkog bioskopa, danas niče Gradsko pozorište. Evolucija jednog grada traži konstantna preispitivanja, šta rušiti da bi se gradilo novo i bolje, šta zadržati jer je identitetska okosnica mjesta.
Tako i dio Podgoričana žali za mjestom gdje su prvi put pošli u bioskop, gdje su prvi put pošli na dejt, vidjeli glumca uživo u ljetnjoj bašti, spoznali čari nezavisnog filma… Dijelu je to samo oronula zgrada, a dio misli da se moglo renovirati i imati drugu namjenu.
Kino tada nije naprosto bio zabava, već svojevrstan ritual. Pogotovo to dolazi do značaja u malom mjestu kakvo je Podgorica.
Bioskop kao koncept, a ne samo kao zgrada urušio se, ne u Podgorici nego širom regiona u posljednjih 15 godina.
Evropa nudi svijetle primjere reorganizacije bioskopa, ali bioskopska mreža je, opšteuzev, doživjela tragičnu sudbinu. Privatizacija bioskopa nije uključivala i obavezu novih vlasnika da ih zadrže u istoj namjeni, pa su te zgrade počele da se tretiraju kao objekti bez identiteta, kao puko sredstvo akumulacije kapitala.
Prije nekoliko godina, grupa autora napravila je pamflet “Bioskopi: povratak otpisanih“, da podsjeti na proces nasilnog brisanja tragova materijalne kulture za koju su sjećanja generacija onih koji su bili redovni bioskopski posetioci vezana i ukaže na potencijale takvih prostora za alternativne forme djelovanja u polju kulture.
Ali od većine kultnih jugoslovenskih bioskopa, ipak je ostalo samo groblje.
