Svaka ulica, kvart ili naselje imali su svoj tim, a najžešći okršaji odigravali su se na platou ispod Manastira..
Tih šezdesetih godina minulog vijeka dva najpopularnija sporta u Nikšiću bili su fudbal i boks. Sutjeska je imala kvalitenu ekipu u kojoj su dominirali Boro Spajić, Daša Radulović, Mika Zirojević i ostali, dok su okosnicu bokserske ekipe činili Žarko Mijatović, Maki Anđelković, Šeko Jaganjac, Čedo Poček i drugi. Stadion Sutjeske prvo se nalazio ispod Trebjese, da bi kasnije dobio lokaciju kod Pivare, a tu su se održavali i bokserskli mečevi, kao i u prostoru sadašnje tržnice.
Ipak, najpopularnija zabava mladih Nikšićana bila je-fudbal. Svi nijesu mogli da treniraju u mlađim kategorijama Sutjeske, ali su zato organizovane utakmice uličnih ekipa kojih je bilo skoro koliko i ulica. Tako, naprimjer, najjače sastave imali su Čopinci, Carodušanci, Kolibari, Staničari, Rudopoljci, Grudskomahalci i drugi, ali ništa slabije ekipe nijesu imala i okolna naselja, kao što su bli timovi Straševina, Rastočani, Pilančerosi (ekipa sa pilane), Kapinopoljci i mnogi drugi.
Teren od šljake
Oni koji su stanovali u užem jezgru grada nijesu imali svoj teren, pa su utakmice organizovane na platou ispod Manastira. Nije bilo ni asfalta, ni trave, samo šljaka i to dobro utabana. Golovi su obično bila dva velika kamena, ali sasvim dovoljno da susret počne. Ekipe su obično brojale po sedam članova (šest igrača i golman), nije se igralo na vrijeme, već dok neka ekipa ne postigne određeni broj golova, najčešće deset. Upravo zbog toga su ponekad utakmice trajale i po tri sata, odnosno ako bi već pao mrak, nastavljale bi se sjutradan.
Na tako šljakastom terenu nije bilo lako igrati. Svaki pad ostavljao bi trag, pa su akteri poslije utakmice bili prekriveni povredama i posjekotinama, a često je bilo i težih ozlijeda. No, niko se nije budio, niti je tražio pomoć ljekara. Jednostavno, na povrijeđeno mjesto stavljala bi se vlažna maramica, a eventualne posjekotine i krvarenje sanirane su tako što se iz cigarete
stavljao duvan na ranu i sve to previjalo zavojom ili nekom običnom krpom.
Ne rijetko bilo je i svađe. Da li je gol regularan ili nije, da li je lopta otišla preko zamišljene prečke ili ne? Ponekad je sijevnula i neka pesnica, ali se ipak brzo sve zaboravljalo i igra nastavljala. Izrazitih favorita nije bilo. Gotovo sve ekipe bile su izjednačene, pa se rezultat nije mogao predvidjeti. Sportske prognoze tada nije bilo, a i da jeste, malo ko bi se usudio da prognozira pobjednika.
Baćo i Vojo
Oni koji su živjeli van centra grada igrali su na mnogo boljim podlogama. Slobodnih livada bilo je dosta, pa su i uslovi za utakmice bili mnogo kvalitetniji od onih u gradu. Momci sa Pilane imali su dobar travnati teren ispod Uzdomira, a imali su i igralište posuto pilotinom. Poslije onog manastirskog makadama, ovo je bilo kao da igrate najljepšem tepihu.
Vojin Lazarević
Rastočani su takođe imali dobar teren, jer se igralo na livadi gdje se sada nalazi Omladinski dom. Najbliže komšije bili su im Pilančerosi, pa su se sa njima najčešće i organizovali susreti. Bar dva puta sedmično, a u toku ljeta i češće. Utakmiče su se shvatale veoma ozbiljno, određivala se taktika, obavljale fizičke pripreme. Ali, uprkos svemu, svako je bio gospodar na svom terenu.
U ekipi Pilančerosa, na većini utakmica,
kapiten i glavni igrač i golgeter bio je Blagota Baćo Mitrić, koji će kasnije postati cijenjeni univerzitetski profesor i akademik. Baćo je bio „alfa i omega“ ekipe, sposoban čak i sam da pobjedi dosta jaku ekipu Rastočana. Ali i protivnička ekipa imala je svoj adut. Bio je to Vojin Lazarević, koji će kasnije postati jedan od najboljih igrača Sutjeske i njen golgeter pa zatim Crvene zvezde i reprezentacije Jugoslavije. Elem, kada bi Vojo predvodio tim, Rastočani su slavili pobjedu. Bez Voja, Pilančerosi su bili bolji…
Skale majstor
Svaka ekipa imala je i svoje junake, one koji su fudbalskim znanjem odskakali od drugih. Oni su, uglavnom, bili i kapiteni tih ekipa, ljudi koji su određivali sastav i vršili izmjene.Jedini privilegovani su bili vlasnici lopte. Naime, u to vrijeme lopta je bila prava rijetkost. Igralo se uglavnom gumenim loptama, a kožni fudbal, onaj na šniranje, bio je pravi dragulj. Vlasnik takve lopte obavezno je morao imati mjesto u timu, makar bio i mnogo slabiji od ostalih.
Često se govorilo ko je najbolji igrač u gradu? Pravih majstora fudbala bilo je na pretek, a mnogi su upravo sa tih uličnih fudbalskih okršaja postajali članovi omladinske selekcije Sutjeske, a kasnije i prvog tima. Naravno, bilo je i onih koji su nosili dres Čelika, pa čak kasnije postajali i treneri ovog kluba. Ipak, vladalo je mišljenje da je Miodrag Gvozdenović, poznatiji kao Skale, bio najbolji igrač nikšićkih uličnih okršaja.On je bio i najbolji golgeter, igrač koji je sam rješavao utakmicu. Uostalom, Skale je bio i odličan rukometaš, košarkaš, stonoteniser, ali je svjetski slavu stekao kao odbojkaš.
Duga sezona
Vremenske prilike u tadašnjem Nikšiću su se bitno razlikovale od današnjih. Nijedna zima nije mogla proći bez visokog snijega, koji je trajao i po nekoliko mjeseci. S obzirom da tada nije bilo balon dvorana, sezona međuuličnih susreta bila je na period april-oktobar, ali je najintezivniji period bio ljeti za vrijeme školskog raspusta.
Igralo se u opremi ko je šta imao. Najčešće goli do pojasa i bosi da se ne bi nagrdila odjeća i obuća, koja je bila i skupa i teško se do nje dolazilo. Oni iz užeg dijela grada, poslije utakmice, umivali su se na gradskim česmama, a oni sa ruba grada išli su na Zetu, obično na Manitovac. U jesenjem periodu obavezno bi se „svratilo“ u šljivik Pera Vujačića, krijući ubrala koja šljiva, koja je služila kao „doping“.
Bila su to srećna i bezbrižna vremena.
-Dragan Bobi Perović
