Ogroman doprinos uspjesima “Akademika”, u dugom periodu od oko 30 godina, dali trojica bliskih rođaka Radulovića – Milić, Željko i Dragoljub iz Zavrha.
Džudo klub „Akademik“, dugi niz godina, jedan je od najmasovnijih i najtrofejnijih sportskih kolektiva u Crnoj Gori. Osnovan je 1965. godine, a nastao je iz sekcije koja je počela sa radom godinu dana ranije i koju je vodio jedan od doajena ovog sporta u Crnoj Gori Milorad-Miško Vujović sa Cetinja. Kada je zbog radnih obaveza, posle godinu dana morao da napusti vođenje sekcije, njega je na mjesto trenera naslijedio Petar Ilić, jedan od prvih polaznika sekcije, koji se posebno isticao na treninzima. U razvoju Kluba veoma je važna 1979. godina, kada je Akademik u kvalifikacijama za popunu Prve lige Jugoslavije, koje su održane u Zenici, uspio da izbori prvoligaški status. U odlučujućem meču Akademik je uspio da savlada ekipu DžK “Milicionar“ – Beograd, koja je bila apsolutni favorit, pošto je bila pojačana sa nekoliko standardnih reprezentativaca. Ekipu Akademika sačinjavali su sve domaći takmičari i to: Dimitrije Roćenović (-60 kg), Nail Banda(-65 kg), Momir Mijušković(-71 kg), Milić Ilić(-78 kg), Milić Radulović(-86 kg), Zoran Blečić(-95 kg) i Miloš Ostojić(+95 kg). Pobjede u ovom odlučujućem meču su izvojevali: Nail Banda, Momir Mijušković, Milić Ilić i Milić Radulović. Ovaj uspjeh je doveo do velike popularizacije i omasovljenja džudoa u našem gradu. Dolaskom novih takmičara, predvođeni Bečanovićem, Miranovičem , R.Mrvaljevićem, D.i Ž. Radulovićem, Pantićem, braćom Papović i Šabotić… stvorena je ekipa, koja će od tada pa sve do raspada državne zajednice Srbije i Crne Gore 2006. godine, biti u vrhu jugoslovenskog muškog džudoa. U tom periodu takmičari Akademika su više puta osvajali drugo i treće mjesto u Prvoj jugoslovenskoj ligi, dok je u pojedinačnoj konkurenciji, Dragomir Bečanović ostvario najbolji rezultat u istoriji jugoslovenskog džudoa, osvajanjem titule prvaka svijeta 1989.godine u Beogradu. U ekipnoj konkurenciji takmičari Akademika su konačno 1992. godine u Beogradu, po prvi i jedini put, osvojili titulu ekipnog prvaka Jugoslavije, pošto su u finalnom meču savladali ekipu DžK “Bor”-Bor rezultatom 8:6. Pobjede u finalnom meču su izvojevali Dragan Mrvaljević(-60.kg), Dragoljub Radulović (-78 kg), Željko Radulović(-95 kg) i Dano Pantić (+95 kg), dok su u ekip još bili Esmir Šabotić, Ranko Bojanić, Ranko Papović, kao i Kosta Blečić, koji zbog povrede nije mogao da nastupa u finalnom meču.
Ekipa “Akademika”, stoje: Petar Ilić, Željko Radulović, Dragomir Bečanović,
Ranko Miranović, Miloš Ostojić, Rajko Mrvaljević i Milić Radulović.
Čuče: Esmir Šabotić, Dragoljub Radulović, Milorad Đurković, Nail Banda,
Munir Šabotić i Zoran Blečić.
Iz ove kratke istorije Akademika, uočljivo je da su ogroman doprinos uspjesima Kluba, u dugom periodu od oko 30 godina, dali trojica bliskih rođaka Radulovića – Milić, Željko i Dragoljub iz Zavrha. Osim doprinosa Klubu, oni su svi ostvarili i pojedinačnu sportsku afirmaciju, koja prevazilazi okvir grada, Crne Gore i nekadašnje države Jugoslavije. Zajedničko za svu trojicu su veliki rad, upornost i želja za uspjehom, koje su uz talenat i fizičke predispozicije, doveli da ostvare veoma uspješne sportske karijere.
Prvi je u tajne džudo sporta ušao najstariji od njih Milić rođen 1956. godine, kada je kao 16.-togodišni dječak počeo trenirati u generaciji sa Milićem Ilićem, Mijuškovićem, Ostojićem, Bandom,Blečićem…i koji će posle tri godine, zajedno sa njima, početi da ostvaruje zapažene rezultate na republičkom i saveznom nivou i tako postaju okosnice Kluba. 1976. godine osvojio je bronzanu medalju na juniorskom prvenstvu Jugoslavije. Od 1977. do 1990. godine, do kada je nastupao, jedanaest puta je osvajao titulu prvaka Crne Gore. Kao prvak Crne Gore, dvije sezone (1977. i 1978.godine), je nastupao kao pojačanje, za DžK “Budućnost”-Titograd, takmičeći se u Prvoj džudo ligi Jugoslavije, koji je do tada bio jedini prvoligaš iz Crne Gore, i gdje je imao mnogo uspjšnih nastupa. Kada je Akademik 1979.godine izborio prvoligaški status, gdje je i on dao veliki doprinos tom uspjehu, pobijedivši reprezentativca Vlahovića, dugi niz godina bio je standardni član prve ekipe, i kao “sigurna ploča” osvaja poene. Zahvaljujući i njemu Klub je postizao zapažene rezultate osvajajući više puta druga i treća mjesta na ekipnim prvenstvima Jugoslavije i na taj način izbija u sami vrh jugoslovenskog muškog džudoa. Sa Klubom je dva puta osvajao Kup klubova Jugoslavije (1981. i 1984.godine), zajedno sa Bečanovićem, Miranovićem. R.Mrvaljevićem, …, a kao reprezentativac Crne Gore (koju su uglavnom činili takmičari Akademika), na Kupu Republika i Pokrajina osvajao je drugo i treće mjesto. Neostvarena želja u sportu mu je savezna (jugoslovenska) medalja. Pet puta je bio na domaku toga uspjeha, ali je u odlučujućim borbama za medalju ili u polufinalnim mečevima bio poražen i na taj način osvajao samo peta mjesta. Tri puta je poražen od Radovana-Badže Stojčića. Stojčića je pobijedio, na manje važnom takmičenju, Milicinijadi u Ohridu u finalnom meču. Konkurencija je tada u svim kategorijama bila velika, tako da su postajali po pet- šest takmičara, koji su mogli pobijediti jedan drugog, zavisno od trenutne forme ili neke trenutne inspiracije. Kao jednu od najdražih pobjeda ubraja onu nad reprezentativcem slovencem Marjanom Fabijanom u finalu jakog turnira Nagaoka Kup u Ljubljani. Osim na ovom turniru trijumfovao je i na saveznim turnirima Abramović u Zagrebu, Gavrilović u Novom Sadu, Kupu Jadrana u Splitu. U svojoj karijeri pobjeđivao je takve asove kao što su Petko Sekulić (prvak Jugoslavije), Srećko Čula, Imamović, Božović…bilo na turnirima ili u ekipnim mečevima. Sigurno da bi njegova karijera bila uspješnija da u toku nje nije imao zdrastvenih problema (žutica i operacija hinokokusa), posle kojih se vraćao sportskoj karijeri. Na osnovu ostvarenih rezultata dva puta je biran među 10 najuspješnijih sportista grada.
Uspješni sportisti, braća od stričeva Dragoljub i Milić Radulović
Željko je roćen 1963. godine. Džudoom se počeo baviti relativno kasno sa 19. godina. Njegova fizička konstitucija, uz uporan i profesionalan rad i talenat, vrlo brzo su ga izbacili u red jednog od najboljih crnogorskih džudista. Njegova sportska karijera, osim što je bila veoma uspješna, bila je i veoma duga. Više od 25 godina uspješno je nastupao i osvajao medalje, kako na početku tako i pri kraju svoje karijere. Prvak Crne Gore bio je dvadeset puta ( sve u seniorskoj konkurenciji), u svojoj kategoriji -86 kg, kao i u težim i u apsolutnoj. Osvojio je i sedam medalja sa prvenstava Jugoslavije i SCG. 1993.godine je u Boru osvojio titulu prvaka SRJ pobijedivši u finalnom meču klupskog druga i prijatelja Ranka Papovića (koji je kasnije tragično izubio svoj mladi život), kao i sva tri savezna izborna turnira (Nikšić, Beograd i Novi Sad). Bio je u to vrijeme standardni reprezentativac, ali zbog sankcija prema sportistima Jugoslavije, nije nastupio na prvenstvo svijeta u Hamiltonu. Kao najljepši trenutak svoje karijere izdvaja efektnu pobjedu u polufinalu prvenstva SFRJ 1990. godine u Svetozarevu( danas Jagodina), nad, do tada neprikosnovenim reprezentativcem, slovencem Filipom Lešćakom. U finalnom meču je poražen, od takođe reprezentativca, Ivana Todorova. Poslednju saveznu medalju osvojio je u 43. godini na prvenstvu SCG u Kanjiži u apsolutnoj konkurenciji, takmičeći se sa mnogo težim i sa 20. i više godina mlađim protivnicima. Tako je sa saveznom medaljom završio svoju sportsku karijeru. Nastupao je i na svim republičkim, saveznim i međunarodnim turnirima, postižući zapažene rezultate, i osvajajući medalje. Njegov doprinos uspjesima DžK Akademik na ekipnim prvenstvima Jugoslavije bio je ogroman. Nastupajući u svojoj (-86 kg), ili za potrebe Kluba u većoj težinskoj kategoriji, sigurno je donosio poene, koji su bili često i presudni, da klub dugo bude u vrhu jugoslovenskog muškog džudoa. Bio je član ekipe koja je na prvenstvu Jugoslavije 1992. godine osvojila po prvi i jedini put titulu ekipnog prvaka, pobijedivši u finalnom meču u težoj kategoriji (-95 kg) svog protivnika, iskusnog Slobodana Petkovića, i tako dao veliki doprinos da Akademik u ukupnom skoru pobijedi ekipu DžK Bor razultatom 4:3. Kao standardni član prve postave Kluba, pobjedama u ekipnim mečevima, doprinio je da Akademik dugo bude u vrhu jugoslovenskog džudoa i da više puta osvoji druga i treća mjesta u Prvoj saveznoj džudo ligi. 1991. godine zajedno sa klupskim drugom Dragoljubom-Dujom Radulovićem nastupao je za DžK Bosna-Sarajevo, sa kojom je osvojio titulu ekipnog vice-prvaka Jugoslavije, kao i Kup Jugoslavije .
Po okončanju uspješne i duge karijere, nastupa na takmičenjima veterana. Tako je na prvenstvu Evrope za veterane u starosnoj konkurenciji od 45-50 godina osvojio titulu prvaka u kategoriji -100 kg 2011. godine. I dalje, shodno finansijskim mogućnostima, učestvuje na takmičenjima veterana.
Pored toga što je bio najbolji sportista grada 1993. godine, iste godine je bio izabran i u 10 najuspješnijih sportista Crne Gore, a još dva puta je biran i u 10 najuspješnijih Nikšića.
Dragoljub – Dujo rođen je 1964. godine. Džudoom se počeo baviti sa 16 godina, po nagovoru brata od strica Milića, koji je u to vrijeme bio jedan od najuspješnijih takmičara Kluba. Izuzetno vrijedan i radan, uz talenat i fizičke predispozicije, posle samo tri godine treniranja osvaja titule prvaka Crne Gore i u juniorskoj i u seniorskoj konkurenciji (savladao Vasa Đokića iz Titograda) u kategoriji – 71 kg. Prve savezne medalje (bronzane) u seniorskoj konkurenciji osvaja od 1986. i 1987.godine. Konkurencija u Jugoslaviji u kategoriji -71.kg je bila izuzetno jaka, pošto su tada nastupali takvi asovi kao Očko (juniorski prvak Evrope), Jočić, Pejčić, Kosić, Jovanović, Đurišić… U takvoj konkurenciji izborio je i status reprezentativca, pa je bio i učesnik prvenstva svijeta u Esenu 1997. godine. Sa Akademikom je, kao standardni član prve postave i siguran osvajač bodova, u Sarajevu 1990. godine osvojio drugo mjesto na ekipnom prvenstvu Jugoslavije, da bi dvije godine kasnije u Beogradu, pobjedama u svim mečevima kao i u finalnom meču protiv DžK Bor – Bor, dao ogroman doprinos da Klub osvoji po prvi i jedini put titule ekipnog prvaka. Titule prvaka SRJ osvajao je 1994. i 1995. godine u kategoriji -78 kg, pobijedivši u finalnim mečevima iskusne takmičare Đurišića i Jovanovića. Na otvorenim (izbornim) prvenstvima SRJ višestruki je osvajač prvog mjesta. Najveće uspjehe na međunarodnoj sceni ostvario je 1995. godine, kada je na prvenstvu Evrope u Birmingenu osvojio deveto mjesto uz dvije pobjede. Posebno je bio uspješan na prvenstvu svijeta u Tokiju, kada je osvojio izvanredno peto mjesto. Na ovom takmičenju, uz pet pobjeda( između ostalih i vice-prvaka Evrope i nosioca olimpijske bronzane medalje gruzijca Liptjanina), u odlučujućem meču poražen je u borbi za bronzanu medalju. Ovaj rezultat je dugo bio, posle rezultata Bečanovića na prvenstvu svijeta 1989. godine (1. mjesto) u Beogradu i na prvenstvu Evrope (2. mjesto) u Parizu 1987. godine, najznačajniji uspjeh koji je ostvario ijedan džudista iz Crne Gore, sve do 2011. godine, kada je Srđan Mrvaljević osvojio 2 mjesto na prvenstvu svijeta u Parizu. Nastup na prvenstvo svijeta bio je najveći rezultat koji je ostvario ijedan sportista u Crnoj Gori u toj godini. Zato je na kraju te godine izabran za najboljeg sportistu Nikšića i Crne Gore, kako u tradicionalnom izboru dnevnog lista “Pobjeda“, tako i u izboru Crnogorskog Olimpijskog komiteta. Ovaj uspjeh mu je obezbijedio i međunarodnu olimpijsku normu, pa je sledeće 1996. godine ostvario san svih sportista, bio je učesnik Olimpijskih Igara u Atlanti. Na Olimpijadi nije imao sreće na žrijebu, pošto je u prvom kolu za protivnika dobio takmičara iz Poljske, nosioca evropske medalje, gdje je poražen i tako završio nastup, pošto je njegov protivnik izgubio meč u sledećoj borbi. Dujo je imao uspjeha i na Međunarodnim turnirima, pa je u Istanbulu osvojio drugo mjesto, dok je na „Hungarija kupu“ bio treći. Treća mjesta je osvajao i na međunarodnim turnirima koja su se održavala na prostorima Jugoslavije – “Kupu Jugoslavije“ u Beogradu, kao i na „Kupu Dubrovnika“. Uspješno je nastupao na takmičenjima na prostorima Jugoslavije sve do 2001.godine, kada je završio karijeru.
Po okončanju sportske karijere radio je jedno kraće vrijeme kao trener pionira u Akademiku- sekcija na Vidrovanu i kao prvi trener seniorske ekipe, uz šefa stručnog štaba Milića Ilića.
-Ljubomir Nikolić
