Stariji ljubitelji sporta, posebno boksa, sa sjetom se sjećaju zlatnog doba jugoslovenskog i nikšićkog boksa, vremena krajem sedamdesetih i početkom osamdesetih godina prošlog vijeka. Tada je naš lokalni klub po drugi put izborio prvoligaški status u izuzetno jakoj konkurenciji. Za Klub su tada nastupali čak pet boksera koji su su bili na užem i širem spisku reprezentativaca (Veselin Žižić, Radonja Šturanović, Milan Nikćević, Rajko Rudonić i Andrija Lakonjić). U daljem tekstu biće predstavljeni Veselin Žižić i Radonja Šturanović koji su birani za najbolje sportise Nikšića.
VESELIN ŽIŽIĆ
Veselin Žižić rodjen je 1957. godine u Nikšiću, gdje je završio osnovnu i srednje tehničku školu- elektro smjer. Višu trenersku školu završio u Beogradu. Desetak godina je radio u Elektroprivredi Crne Gore, nakon toga prelazi da radi kao privatni preduzetnik.
Najsigurnija pesnica nikšićke bokserske ekipe-Veselin Žižić
Boks je počeo da trenira kao trinaestogodišnji dječak u BK Nikšić, kod trenera Mijatovića i Drinčića. Upornost i talenat doveli su da već sa 14 i po godina boksuje za prvu ekipu , a sa specijalnim ljekarskim odobrenjem omogućeno mu je da se bori u seniorskoj konkurenciji od 1973. godine tj. sa nepunih 16 godina. Osvojio je titulu omladinskog prvaka Crne Gore, kada je u finalnom meču pobijedio Miodraga Perunovića, najtrofejnijeg crnogorskog boksera svih vremena, evropskog šampiona i vice-šampiona svijeta. Kao nezamjenljiv član prve ekipe Kluba, boksovao je najpre u polusrednjoj, kasnije duže vrijeme u srednjoj, a po potrebi i u poluteškoj kategoriju. Uglavnom je sve svoje borbe rešavao brzim nokautima u prvoj ili u drugoj rundi. Zato su pojedini bokserski novinari predlagali da se „nikšićki nokauter“ kazni od premija, zato što ostali bokseri izgaraju pune 3 runde (9 minuta), dok on boksuje 25-30 sekundi, poslije kojih protivnik leti na pod, davajući mu epitete“ Parlov u novom, dopunjenom izdanju“. Konkurencija u njegovoj srednjoj kategoriji bila je izuzetno teška, gdje su pored ostalih nastupali i olimpijski pobjednici Ante Josipović i Slobodan Kačar, osvajači evropskih i svjetskih odličja, Damir Škaro, Srba Stanković, Velimir Jeftić, Nusret Redžepi, Borota, Ferizović, Marinković…Većinu od njih je pobjeđivao. Dres državne reprezentacije nosio je 16 puta, i učestovao je na dva Balkanska prvenstva. Na prvom 1977. godine u Atini osvojio je treće mjesto, pošto je u polufinalnoj borbi poražen od rumunskog asa Tirile. Dvije godine kasnije u rumunskom gradu Tulči osvojio je titulu prvaka Balkana, kada je u finalnom meču uspio da se revanšira snažnom udaraču Tirili, koji je u drugoj rundi bio čak dva puta u nokdaunu. Prethodno je na pojedinačnom prvenstvu Jugoslavije osvojio drugo mjesto, pošto je u finalnom meču poražen od Jovana Nikolića iz BK Partizan. Sa žaljenjem ističe da je na pripremama za prvenstvo svijeta u Beogradu 1978. godine, morao odustati zbog povrede ruke, iako je po riječima saveznog selektora Bruna Hrastinskog bio obezbijedio mjesto u polusrednjoj kategoriji ispred svog konkurenta Jeftića. Povreda ruke, kao i odlazak na odsluženje JNA, onemogućili su mu i eventualni nastup na Olimpijskim igrama u Moskvi 1980. godine. Osvajač je mnogih trofeja na domaćim i inostranim ringovima, poput Zlatne rukavice, Beogradski pobjednik, Čelična pesnica, Zlatni gong. Boksovao je protiv dva olimpijska pobjednika, Jiržija Ribickog na turniru u Varšavi, gdje je u ravnopravnoj borbi poražen preglasavanjem sudija, kao i protiv Hoze Gomeza na turniru povodom Samita nesvrstalnih na Kubi, kada je zbog povrede morao predati meč.
Po okončanju bokserske karijere, kao sportski radnik, bio je član BSCG i BSJ u dva mandata. Obavljao je i funkciju VD predsjednika BK Nikšić. Bio je predsjednik profi federacije Crne Gore od 1995. do 2010. godine, kao i predsjednik Skupštine JUBF (Srbija i Crna Gora) od 2001-2005. godine. Dobitnik je počasnog pojasa EBU u Budvi (25.05.2008.), za najbolje organizovani kongres u istoriji ove federacije. Za najboljeg sportistu Nikšića biran je u dva navrata (1977. i 1979. godine).
RADONJA-LOLO ŠTURANOVIĆ
Radonja-Lolo Šturanović rođen je u Nikšiću 1958. godine, gdje je završio osnovnu i srednju školu, kao i Višu trenersku i Višu Pedagošku-smjer sport i rekreacija. Danas je preduzetnik.
Radonja-Lolo Šturanović
Boksom se počeo baviti od 1974. godine u BK Nikšić, kod trenera Milana Drinčića i Žarka Mijatovića. Upornim radom i talentom, poslije samo godinu dana treniranja, izborio je status prvotimca i postao standardni član ekipe koja se takmičila u Drugoj saveznoj ligi. Sa mnogo uspjeha nastupao je, kako u pojedinačnoj tako i u ekipnoj konkurenciji, i zajedno sa Veselinom Žižićem postaje nosilac ekipe i reprezentativac Jugoslavije. Tri puta osvaja titulu viceprvaka Jugoslavije (1978. 1979. i 1983. godine kao član BK Rijeka). Godine 1978. osvaja i titulu viceprvaka Balkana, pošto je u finalnom meču poražen od reprezentativca Bugarske Georgijeva, prvaka Evrope. U toj godini proglašen je za najboljeg boksera Jugoslavije u polusrednjoj kategoriji, ispred takvih bokserskih asova kao što su Svetomir Belić, Damir Škaro, Danilo Jovanović, sve osvajači evropskih i svjetskih medalja. Kao reprezentativac Jugoslavije učestovao je na samitu boksa na Kubi, kada je u meču Kuba-ostatak svijeta, imao duel sa svjetskim i olimpijskim prvakom Martinezom, koji je izgubio poslije ravnopravne borbe sudijskom odlukom 3:2. Sa uspjesima je nastavio i u 1979. godini, kada je proglašen za drugog najboljeg boksera Jugoslavije u polusrednjoj kategoriji, odmah iza evropskog prvaka Miodraga Perunovića. Sa Klubom 1981. godine postiže veliki uspjeh-plasman u Prvu boksersku ligu Jugoslavije. Krajem 1982. godine, godinu nastupa za BK Čačak, sa kojim je izborio prvoligaški status, a potom sedam godina za BK Rijeka, gdje postaje kapiten ekipe, koja izbija u sami vrh jugoslovenskog boksa. Nastpajući za ekipe Nikšića, Čačka i Rijeke pobjeđivao je i takve asove kao što su Anton Josipović – olimpijski prvak iz Los Anđelosa 1984. godine, Sretena Mirkovića- vicešampiona Evrope 1979. godine, Damira Škaru trećeg sa prvenstva Evrope i druge poznate jugoslovenske borce. Veoma zapažene rezultate postiže na turnirima u Jugoslaviji (Zlatna rukavica-Beograd, Zlatni gong-Skoplje, Čelična pesnica-Zenica, Kvarnerska rukavica-Rijeka…), kao i u inostranstvu: Moskvi ( u finalu je pobijedio prvaka SSSR-a), Italiji, Njemačkoj… Posljednji nastup je imao na turniru u Napoliju 1991. godine, kada je osvojio prvo mjesto u svojoj kategoriji.
Za postignute rezultate, osim što je bio najbolji sportista Nikšića 1978. godine, iste te godine izabran je među među 10 najboljih sportista Crne Gore. Dva puta je proglašavan za najboljeg sportistu Rijeke. Ostao je u sjećanju njegov humani postupak u vrijeme sukoba na prostorima bivše Jugoslavije, o kojem je više puta pisano. Nalazeći se na prostoru dubrovačkog ratišta, kao vojni obaveznik JNA, u toku sukoba na njega je pucao pripadnik hrvatske vojske. Šturanović je uspio da ga zarobi. Primijetio je da je ranjen i sav preplašen, molio je da ga ubije, da ga ne bi mučili. Lolo mu je ukazao prvu pomoć, iznio ga na leđima iz zone ratnih sukoba i predao ga na liječenje u bolnici Meljine nadležnim organima. Po povratku u Nikšić interesovao se za njegovo zdrastveno stanje. Kada je bila razmjena zarobljenika, u kojoj je i on bio razemenjen, otišao je da ga pozdravi i poželi mu srećan put. Tako je nastalo prijateljstvo dva vojnika sa suprotnih strana, koje je ukazivalo na besmislenost rata.
Tekst iz knjige “Laureati nikšićkog sporta” autora Ljubomira Nikolića i dr Radovana Raca Mijanovića
