Milan Drinčić rođen je 1937. godine u Rudo Polje, opština Šavnik. Posle završetka osnovne škole u Šavniku, upisuje se u Vojno-industrijsku školu u Kragujevcu. Po okončanju školovanja, kao vojni obaveznik, radio je u Bugojnu, a od 1959. godine, dolaskom u Nikšić, radi u Željezari – mehaničkoj radionici, sve do penzionisanja.
Sa lijeva na desno: Drinčić, Lakonjić i Šturanović
Milan Drinčić rođen je 1937. godine u Rudo Polje, opština Šavnik. Posle završetka osnovne škole u Šavniku, upisuje se u Vojno-industrijsku školu u Kragujevcu. Po okončanju školovanja, kao vojni obaveznik, radio je u Bugojnu, a od 1959. godine, dolaskom u Nikšić, radi u Željezari – mehaničkoj radionici, sve do penzionisanja. Na poslu se isticao stručnošću i marljivošću, pa je proglašavan i za najboljeg radnika Radionica.
Kao učenik Srednje škole u Kragujevcu, počeo je trenirati boks 1954. godine u BK Radnički. Prelaskom i zaposlenjem u Bugojnu nastavio je da trenira za bokserski klub iz tog grada. Povratkom u Nikšić 1959.godine, nastavio je da trenira boks kod trenera Grbića i da se takmiči za istoimeni gradski klub. Kao takmičar osvoio je i dvije titule viceprvaka Crne Gore. Dolaskom Žarka Mijatovića 1961. godine za trenera kluba, počinje sa organizovanijim radom, što dovodi do njegovog velikog omasovljavanja, a ubrzo i do ulaska u Drugu boksersku ligu Jugoslavije 1963. godine. Kako jedan trener, Žarko Mijatović, nije mogao sam pratiti cjelokupan rad, zbog velikog omasovljenja kluba, to je uprava imenovala Drinčića za trenera i njegovog saradnika. Uporedno je upisao i završio trenersku školu u Beogradu. U tom periodu Bokserski klub Nikšić u kadrovskom i organizacionom smislu sve više jača, pojavljuju se novi talentovani takmičari, zbog čega je Klub bio u samom vrhu drugoligaškog takmičenja SFRJ-a. Osim što je zajedno sa Mijatovićem radio sa takmičarima prve ekipe, vodio je i omladinsku školu boksa. Kroz ovu školu prošli su istaknuti nikšićki bokseri kao što su V.Žižić, R.Šturanović, M. Nikčević, S. Harjruši, M.Drašković, braća Jaredići, braća Gardaševići, braća Đukanovići, braća Poturak, braća Lekići, B. Knežević, R.Rudonić… Klub je sa uspjehom nastupao kako u Drugoj, tako i u Prvoj bokserskoj ligi Jugoslavije, kao i na saveznim i međunarodnim turnirima. Kao izuzetno uspješnu izdvaja 1977. godinu , kada su na jakom turniru posvećenom Titovim jubilejima, na kojem su učestovali svi najistaknutiji bokseri Jugoslavije, takmičari Nikšića ostvarili izvaredne rezultate. Andrija Lakonjić (koji je tragično okončao svoj mladi život) osim što je osvojio prvo mjesto u svojoj kategoriji, proglašen je za najboljeg takmičara turnira. Prvo mjesto je osvojio Radonja Šturanović i Veselin Žižić. I ostali takmičari su pokazali svoj kvalitet, i u izvarednim mečevima vodili ravnopravne borbe sa tadašnjim reprezentativcima Jugoslavije. Sa zadovoljstvom se sjeća meča između Bora Gardaševića protiv Mirka Puzovića, koji je bio prava bokserska “poslastica“, kao i meča Branislava Kneževića protiv Milovića. Godine 1981. Klub je osvojio prvo mjesto u Drugoj bokserskoj ligi, čime je postao član Prve bokserske lige SFRJ-a. Uspjesi omladinske selekcije Kluba nastavljeni su i u narednom periodu. Omladinski prvaci Jugoslavije 1983. godine postali su Janko Vučinić u pero-lakoj i Ratko Drašković u teškoj kategoriji, koji je sledeće godine osvoio i titulu omladinskog prvaka Evrope. Kasnije su omladinsku školu prošli i Milorad Gajović, Boško Drašković i Milorad-Mićko Žižić, koji su postizali izvaredne rezultate i uspješno se takmičili kako na svjetskim i evropskim prvenstvima tako i na Olimpijskim igrama, kao i profesionalnim vodama.
Sa zadovoljstvom se sjeća zlatnog doba boksa u Nikšiću, kada je ljubav prema sportu bila jača od svih problema sa kojim su se susretali, kada je Klub postizao vrhunske rezultate i kada se uprava trudila da stvori odgovarajuće uslove za njegovo normalno funkcionisanje. Boks je u to vrijeme po uspjesima bio među najuspješnije sportive u Jugoslaviji, a BK Nikšić je bio u vrhu jugoslovenskog boksa. Stadion Malih sportova u Nikšiću je bio pretijesan da primi sve zainteresovane gledaoce da posmatraju nastupe nikšićkih boksera u Prvoj i Drugoj ligi. Tada su u Nikšiću nastupali, braneći boje svojih klubova, takvi bokserski asovi kao što su Mate Parlov, Marjan Beneš, Svetomir Belić, Mirko Puzović, Ace Rusevski, Bratislav Ristić,Azis Salihu i mnogi drugi. Pored sportista koji su obilježili nikšićki sport svojim uspješnim nastupima, posebno izdvaja i predsjednike kluba Dragana Nikčevića, Neša Vujičića i Blagutina Šućura koji su se maksimalno trudili da obezbijede odgovarajuće uslove za treninge, kvalitetan stručni rad, kao i sredstva neophodna za odgovarajuću sportsku opremu, česta putovanja i takmičenja.
Sa zabrinutošću gleda na aktuelno stanje u Klubu, koji se nalazi takoreći pred gašenjem, zbog nebrige da se podrži jedan od najstarijih i najuspješnijih sportskih kolektiva grada. Klub trenutno preživljava zahvaljujući neiscrpnoj energiji, entuzijazmu i volonterskom radu pojedinaca, među kojima je i on, a čija je ljubav prema ovom sportu i uspomena na “zlatno doba“ boksa u Nikšiću je jača od svih problema sa kojim se susreću. I danas, na pragu devete decenije života, svakodnevno odlazi u boksersu salu, gdje najčešće zajedno sa istaknutim nikšićkim šampionom, bokserom Miloradom – Mićom Gajovićem prenosi svoje ogromno znanje i iskustvo na mlade bokserske generacije. Jednostavno ne može bez boksa, jer on mu je u krvi.
Kroz svoj višedecenijski rad u Klubu, obučavao je mnoge generacije i mnoge bokserske šampione, koji su ostavili dubok trag i koji su zaslužni za bogat istorijat kluba. Mnogo je takvih čije se ime nije našlo u ovom tekstu, pa svima njima upućuje izvinjenje. Sa posebnom pažnjom i bolom često se sjeti mnogih boksera i sportskih radnika koji su prošli kroz klub, a koji su se preselili u vječnost. Sa posebnom pažnjom sjeća se legende nikšićkog boksa, velikog druga i iskrenog prijatelja Žarka Mijatovića.
Za dugogodišnji rad u Klubu, nagrađivan je mnogobrojnim nagradama i diplomama. Za najuspješnijeg trenera grada proglašen je 2004. godine, a 2010. godine je dobio i priznanje za 50 godina rada u boksu od strane Sekretarijata za sport Nikšića.
Iz knjige “Laureati nikšićkog sporta (1970-2015.)” autora: Ljubomir Ljuca Nikolić i Radovan Raco Mijanović
