Nedavno su u Nikšiću preminula dva velika sportska radnika,koji su svojim sportskim karijerama dali veliki doprinos razvoju našeg grada u tom pravcu, uključivši u sport veliki broj mladih ljudi,od kojih su mnogi imali izuzetne sportske rezultate. Kratka sjećanja na Slobodana Sloba Živkovića i Voja Jovanovića prenio nam je Miodrag Bale Baletić.
Slobodan Živković
Sloba Živkovića sam upoznao u ranim srednjoškolskim danima. On je već tada bio sportski as, gimnastički šampion, majstor borenja u bokserskom ringu. Imponovao je agonalnim duhom, duhom koji je nesumnjivo imao uporište u epskoj tradiciji predaka. Bio je idol generacijama mladih u Nikšiću.
Druženje i dugo prijateljstvo sa Slobom otkrilo mi je i drugu, bogatiju dimenziju njegove ličnosti.
Učitelj mnogoh sportista, kojima je nesebično upotpunjavao sportsko majstorstvo, bio je čovjek posebnog senzibiliteta, neobične duhovne i moralne snage.
Postoji mišljenje da je optimizam kao društveno psihološka kategorija stanje svjesti koje potiče od antičkog, helenskog nasleđa i da ima uporište u moralnoj čvrstini čovjeka. Prečeste porodične udese i prerane gubitke svojih najbližih Slobo Živković je nadvladavao čvrstinom antičkog stoika, manirom mudraca koji teške sudbinske udarce podnosi čudnim optimizmom. Optimizmom koji svoju tugu prikriva gospodskom vedrinom.
Dosledan u svojoj stamenosti i podnošenju svoje tjelesne patnje u čestim zdravstvenim nevoljama dugim skoro dvadesetak godina Slobo je svoju muku sklanjao od svih, kao nešto periferno što se ne tiče njega. Nipodaštavao je animozitet i cinizam kosmosa prema čovjekovoj generalnoj ništavnosti. Uz svu, ne malu dramu, koji je prolazio kao čovjek, u svođenju životnog puta, u zaokruživanju životne priče Slobo Živković je, kao malo ko, ispunio univerzalne poruke ljudskog postojanja. U odnosu prema svojoj zemlji Crnoj Gori bio je patriota, veliki borac za poštovanje i ostvarivanje crnogorskog identiteta, za uvažavanje istoriskog nasleđa. Ostvario je i osnovni cilj svog postojanja, njegova porodica je njegovo remek djelo.
U podnevnoj šetnji gradom za koji ga je vezivala posebna pripadnost, martovska svjetlost ispod crnogorskog nebeskog svoda, Slobu je otela poslednji osmjeh, ukrala mu je zadnji sjaj iz oka. Slobo Živković je preminuo u sedamdesetoj godini.
Vojin Jovanović
Nijedna oblast čovjekovog stvaralaštva nije više kažnjavana neumitnim protokom vremena kao sportsko djelo. Mnoga dostignuća, brojni podvizi ostvarivani za naciju, državu, za civilizacijski progres ostajala su neopravdano zaboravljena. Prepokrivala ih je patina proteklog vremena.
Jedan od najistaknutijih, gotovo zaboravljenih sportskih stvaralaca, čovjek koji je sa legedarnim Vasojevićem Radulom Vešovićem započeo temelje moderne košarkaške igre u Crnoj Gori, profesor, pedagog, košarkaški trener Vojislav – Vojo Jovanović preminuo je 18. decembra protekle godine u Nikšiću.
Septembra minule 2013. godine, kada je šest reprezentacija, iz nekad zajedničke Jugoslavije, započelo nadmetanje za evropski prestiž u Ljubljani Vojo je, načet ozbiljnom bolešću, započinjao svoj konačni razgovor sa vječnošću. U simbolici datuma Vojo Jovanović je tražio i odgovor za svoj dugi stvaralački put profesora, trenera, učitelja i nadasve vizionara jednog sporta koji je državi kojoj je Vojo strasno pripadao podario svjetski ugled a njenim žiteljima donosio trenutke velike radosti. Vojo Jovanović zakoračio je na trenersku stazu u godini kada je tim košarkaške reprezentacije Jugoslavije osvojio prvu evropsku medalju u dvorani beogradskog Sajmišta.Te daleke 1961. godine generacija nikšićkih gimnazijalaca ekipa Mijatovića, Gvozdenovića, Burića, Plamenca, Nikolića, Šturanovića, Mrvaljevića i Vilotijevića upisala se u košarkašku istoriju Crne Gore. Za jednu godinu treninga pretekla je tada nepobjedivi Ivangrad na prvenstvu Crne Gore u sezoni 1961/1962.
Samo četiri godine kasnije učenici gimnazije „ Stojan Cerović „ iz Nikšića, košarkaški tim jednog odjeljenja sa Cerovićem, Vukajlovićem, Lopičićem, Koprivicom, Zarubicom, Jovanovićem i Baletićem osvojio je srebro na prvenstvu Jugoslavije za omladince.
Već tada, lucidnošću i neobičnim vizionarstvom Voja Jovanovića započinjalo je i rađalo se posebno crnogorsko košarkaško djelo. Djelo, čiji će daleki refleks doprijeti do prvog evropskog klupskog zlata Jugoslavije u Bosninom proljeću u Grenoblu 1979. godine i do moskovskog trijumfa reprezentacije Jugoslavije na Olimpijadi 1980. godine.
Medalje, priznanja, brojne uspjehe ostvarivali su Vojovi učenici, njegovi košarkaški sledbenici, naslednici njegove sportske i stvaralačke misli.
Za sve što je činio sa neobičnom predanošću Vojo Jovanović je uvažavan i nagrađivan brojnim priznanjima. Nije bio opterećen nagradama, njegova nagrada je bila njegovo rijetko djelo. Ipak orden rada sa srebrnim vjencem i zlatna plaketa Košarkaškog saveza Crne Gore od 1981. godine zauzimale su posebno mjesto u bogatoj zbirci.
Vojo Jovanović završio je životni put u 81 godini.Sahranjen je u Barama Šumanovića 20 decembra 2013. godine.
–Miodrag Bale Baletić
