Božidar-Frinjo Kontić rođen je 1941.godine u Staroj varoši- Nikšić, gdje je završio osnovnu školu i gimnaziju. Studirao je književnost u Beogradu.
Kontić se sa 12 godina počeo baviti skijanjem i planinarenjem. Po osnivanju PSD Javorak postaje član Društva i od tada učestvuje u skoro svim njegovim akcijama. Bio je član ekspedicije koja je po prvi put osvoila do tada nepoznati i neprolazni kanjon Nevidio. Posle dva pokušaja ekspedicija Društva u sastavu: Miloš Bojanović (vođa ekspedicije), Boško Vulanović, Stevo Vujičić, Ratko-Gaga Lučić, Nikola-Šunja Mrvaljević, Pavle Vučurović, Božidar-Frinjo Kontić, Miodrag Kovačević, Vlado Mićunović (novinar), Milan Pešić i Milun Tadić (snimatelji) su se 1. avgusta 1965. godine uputila u osvajanje kanjona. Kao planinar tri puta je osvajao “krov Evrope” Mon Blan a 1985.godine bio je i vođa ekspedicije. Takođe sa članovima Društva osvajao je i Materhorn, Glosglokner, Dolomite, Triglav, Prokletije (gdje je učestovao i na akcijama spašavanja), kao i sve veće planine Jugoslavije.
Za potrebe Aluminijskog kombinata Titograd 1966. i 1967. godine, zajedno sa Ratkom-Gagom Lučićem, odžavao je meteorološku stanicu na Biočkom stanu, što je posebno bilo teško u zimskim uslovima. Učestovao je kao član spasilačke ekipe Društva u spašavanju u Ostroškim gredama kada se srušio avion Cesna sa dva pilota, na Durmitoru kada se srušio avion MIG, kao i u velikom broju akcija spašavanja unesrećenih ljudi, kako ljeti tako i zimi (Golija, Maganik, Prokletije, Maglić, Morača…) . Redovno je pomagao u zimskim vremenima u tkz. prelazu preko Krnova, bilo da se radilo o bolesnima, đacima-pješacima kao i svima koji su dolazili u nevolju. Posebno teško bilo je na izgradnji brane Mratinje, gdje su bili angažovani planinari-alpinisti, kada je i doživio pad sa stijene od 27 metara, što ga je jedno kraće vrijeme odvojilo od akcija i pohoda Društva. Bio je učesnik više pohoda tkz. “stazama revolucije “ (Sutjeska, Zelengora, Rumija…), kao i na smotrama, sletovima i na orjentacionim takmičenjima, zašto je više puta nagrađivan i odlikovan. Posebno je ponosan na svoje najčešće “naveze“ u akcijama spašavanja i osvajanja stijena i planinskih vrhova zajedno sa Gagom, Šunjom, Zubom, Ljubom, Danilom, Džigijem, Budom…
Kontić se sa zadovoljstvom ponosi na druženja sa planinarima iz svoje generacije, sa kojima su kako kaže mogli sve, kao i sa mladima koji su i ostvarili SVE, osvojivši Akonkagvu i Mont Everest, i tako krunisali ono što je izgrađivano od postanka PSD Javorak. Ponosan je na mlade, jer su oni postali pravi naslednici prvih generacija ovog uspješnog Društva.
Za postignute rezultate u radu, Kontić je nosilac brojnih priznanja. Pored izbora za najboljeg sportistu grada 1973. godine, nosilac je odlikovanja od strane kralja Norveške Olafa, kao i zlatne značke Planinarskog saveza Jugoslavije, zajedno sa drugovima iz Društva Milošem Bojanovićem, Stevom Vujičićem, Boškom Vulanovićem, Radovanom Mijanovićem, Zdravkom Vujičićem i Lukom Petrušićem.
Iz knjige “Laureati nikšićkog sporta”
Radovana Raca Mijanovića i Ljubomira Nikolića
