ŠEST DECENIJA FUDBALSKOG KLUBA ČELIK
Ime fudbalskog kluba Čelik vezano je za početak rada nikšićke Željezare, za prve tone izlivenog čelika, već davne 1957. godine.
Piše: Blagoje Đukanović
Ekipa Čelika koja je osvojila Kup Crne Gore 1962. godine. S lijeva stoje: Radulović, Topalović, Marković, Kontić, Lazarević, Zeković. Donji red: Kasom, Osmanagić, Saveljić, Đukić i Labudović.
Ime fudbalskog kluba Čelik vezano je za početak rada nikšićke Željezare, za prve tone izlivenog čelika, već davne 1957. godine. Izgradnja Željezare je počela februara 1951. godine, po odluci vlade FNRJ. Od tog vremena počinje novi život grada pod Trebjesom, koji će postati prvi industrijski centar Crne Gore.
Omladinske i frontovske brigade su za šest godina neumornog rada izgradile Željezaru. U grad je stizala omladina iz svih krajeva Crne Gore i Jugoslavije, zdrava, snažna i raspjevana, radila je neumorno i bez mehanizacije i podigla tada najveći crnogorski privredni gigant. Godine 1957. u julu mjesecu izlivene su prve tone čelika u Čeličani. Te iste godine radnici Željezare su osnovali nekoliko klubova i sekcija, sa ciljem da se aktivno bave sportom u slobodnom vremenu i da svoj radni elan prenesu i na sportsko polje. Sa radom su počeli atletski i šahovski klub, planinarsko – smučarska sekcija, streljačka družina, a od septembra mjeseca i fudbalski klub Čelik, kako je i nazvano krovno Radničko sportsko društvo. Radnici Željezare su odlučili da imaju svoj tim kako bi i oni imali mogućnosti da pokažu svoje fudbalsko umijeće, ali kao otvoreni da pruže šansu i onim drugima fubalskim talentima iz grada.
Prve treninge FK Čelik vodio je Petar Saveljić, septembar 1957.
Željezara, njeni radnici i sportsko društvo, dali su neizbrisiv pečat društvenom, privrednom, sportskom razvoju Nikšića i Crne Gore u cjelini. Više od dvadeset hiljada radnika, koliko je prodefilovalo u proteklih 60 godina rada i proizvodnje Željezare, bili su beskrajno odani svojoj firmi, ali i svom RSD Čelik.
Po popularnosti, ali i masovnosti, prvi iz porodice Čelikovih sportskih klubova je nesumnjivo bio Fudbalski klub, danas član drugoligaškog karavana Crne Gore.
Od 1957. godine do današnjih dana, a to je punih 60 godina postojanja, Čelik je prošao težak, ali ponosan put. Nije se posustajalo ni onda kada nije bilo sredstava, kada nije bilo odgovarajućih rezultata, nikada nijesu iznevjereni uzvišeni ideali sportskog takmičenja, nikada nije ukaljan obraz glavnog sponzora i osnivača Željezare Nikšić. Crveno plava boja Čelika prirasla je za srce brojnih nikšićkih generacija, navijača širom Crne Gore i Jugoslavije, i uvijek se ime nikšićkog Čelika izgovaralo sa dužnim poštovanjem – kao primjer sportskog fer pleja i viteštva.
Ekipa Čelika u sezoni 1975/76- Stoje: Daković, Danilović, Perović, Simović, Abramović; Zeković, Jovo Jovanović(trener). Donji red:Ivanović, Dževerdanović, Vukićević, Adžajlić, Delibašić, Bojanović
U slobodarskom Nikšiću, u radničkoj sredini nastao je i rastao Čelik, Padao je do najnižeg takmičarskog ranga, ali je znao biti i u samom vrhu crnogorskog fudbala. Dva puta nalazio se na vratima prvoligaške elite da bi taj san ostavrio u 55-oj godini postojanja. Odigrane su brojne utakmice, radovalo se i tugovalo, što je i karakteristika sporta. Porazi i neuspjesi nikada nijesu pokolebali volju onih koji su vodili Klub, već su u tome nalazili inspiraciju za bolji rad i prevazilaženje povremenih kriza. Kako se razvijala i rasla Željezara, rastao je i Čelik, klub specifične čvrstoće i postojanosti. Iako u sjenci starijeg brata Sutjeske, takođe zaslužne za razvoj fudbala u Nikšiću, a samim tim i za Čelik, klub radnika Željezare je izgradio sopstveni imidž. Dosta toga se promijenilo u tranzicionom periodu, u vremenu privatizacije Željezare, njegovog osnivača. Ostali su bez svog oslonca, prepušteni sudbini. Zahvaljujći prijateljima, pojedincima i lokalnoj upravi opstali su.
Počeli su sa treninzima na livadama, a takmičenje u titogradskom fudbalskom podsavezu.
Nijesu imali svoj stadion i svlačionice, ali je igrački kadar sve to stoički podnosio. Na utakmice su putovali o svom trošku, najčešće teretnim kamionima. Opremu su nosili kućama na čuvanje i pranje. Veliko iznenađenje „metalurzi“ su načinili u sezoni 1961/62. kada su osvoili pobjednički pehar Kupa Crne Gore, da bi u Kupu Jugoslavije bili eleminisani od Radničkog Sombor rezultatom 4:2.
Od sezone 1966/67 takmičili su se u republičkoj crnogorskoj ligi. Već sledeće sezone Čelik kao drugoplasirani postaje po prvi put član saveznog ranga takmičenja-Druge savezne lige, grupa Jug. Amaterski princip rada i organizacije nije puno obećavao u konkurenciji dugogodišnjih profesionalnih ekipa-Budućnost, Sutjeska, Leotar, Gošk, Bosna… , uz činjenicu da je dosta igrača radilo u Željezari, pa je Čelik zajedno sa Zmajem iz Makarske napuštio savezni rang i ponovo zaigrao u republički ligi. Čelikovi fudbalski amateri, uglavnom zaposleni radnici su igrali sa promjenljivim uspjesima, ali boreći se časno i pošteno, uvažavajući protivnike i njegujući fer plej vjerno čuvajući renome svog sponzora Željezare. Zbog takvog odnosa bili su rado viđeni na svim crnogorskim stadionima i uživali su opšte simpatije fudbalskih foruma Crne Gore.
Od 1980. su zahvaljući Željezari po prvi put dobili travnati stadion (umjesto neuslovnog šljakastog), a time i bolje uslove za rad svih klupskih selekcija. Istorijski uspjeh ostvarili su omladinci Čelika, kada su decembru 1981. godine osvoili pobjednički pehar Kupa Crne Gore, a na tom putu su eleminisali Sutjesku i Budućnost. U četvrtfinalu jugoslovenskog omladinskog Kupa poražena je Trepča iz Kosovske Mitrovice, da bu u polufinalu Vojvodina u Novom Sadu bila bolja(2:0)Ekipa Čelika u sezoni 1975/76- Stoje: Daković, Danilović, Perović, Simović, Abramović; Zeković, Jovo Jovanović(trener). Donji red:Ivanović, Dževerdanović, Vukićević, Adžajlić, Delibašić, Bojanović.
Važan momenat u bogatoj istoriji kluba desio se 1995. godine kada je potpisan ugovor sa firmom Uniprom, vlasnika Veselina Pejovića, o uzajamnom pomaganju. To je omogućilo dalji razvoj, profesionalne obaveze, i ostvarivanje rezultata u povoljnijim finansijskim uslovima. Po prvi put Čelik Uniprom je angažovao profesionalnog trenera (Mojaš Radonjić ), dovedeno je nekoliko pojačanja i uspjeh nije izostao. Na kraju sezone 1995/96 ekipa se našla ponovo u Drugoj saveznoj ligi i to nakon 26 godina. Tada je urađena tribina sa 2000 mjesta, ograda od čvrstog materijala i novinarska loža. Čelik Uniprom je u dvije naredne sezone bio u stalnoj trci za prvoligaški status, ali su Sartid i Radnički Kragujevac, a zatim i Mogren bili ispred. Osvojen je drugi put Kup Crne Gore, na Cetinju je 21. maja pobijeđeno Zabjelo sa 2:0, kada je pehar uručio ministar sporta Slavoljub Stijepović, sadašnji gradonačelnik Podgorice.U šesnaestini Kupa Jugoslavije Vojvodina sa Ljupkom Petrovićem je pobijedila u Nikšiću rezultatom 4:3. Sledeće dvije sezone Čelik Uniprom ponovo igra u finalu Kupa Crne Gore, ali su ušpješniji bili Mladost i Zeta.
Nakon pet možda najuspješnijih sezona u svojoj istoriji, Čelik ostaje bez Uniproma i to se odrazilo na rezultatski pad i seobu u Drugu crnogorsku ligu, pa zatim u Srednju fudbalsku regiju. Čak 2007. godine zbog privatizacije Željezare klub je prepušten sudbini, ostaje bez svog dugogodišnjeg finansijera i osnivača.
Uslijedio je period stagnacije, ali i u takvim uslovima uspijeva da se vrati među drugoligaše, a zatim finansiranje kluba preuzima Firma Tani. Čelik u sezoni 2011/12 trijumfalno osvaja prvo mjesto i Nikšić prvi put u istoriji dobija dva fudbalska prvoligaša. Te godine Čelik po treći put osvaja Kup Crne Gore, pobjedom nad favorizovanim Rudarom 2:1. Time je stekao i vizu za nastup u kvalifikacijama za Ligu Evrope. Još jednom su „metalurzi“ zaigrali u Evropi, na osnovu plasmana u prvenstvu. Došli su neočekivano pod udar UEFE, navodno zbog sumnje na neke rezultate utakmica, koje nikad nijesu dokazane. Odlaskom Tania ekipa Čelika ostaje bez sigurne finansijske potpore, što je uticalo na seobu u niži rang i uslovilo rezultate ispod očekivanog nivoa.
U 60 godina dugoj istoriji mijenjali su se igrači, treneri, kapiteni, predsjednici, sekretari, … Sve se mijenjalo, ali je ostalo ime Čelik kao sinonim najčasnijih ideala sporta. Igračke legende Dragoljub Gojković, Murat Adžajlić, Slavko i Zoran Delibašić, Saša Medin…pa treneri Milan Zirojević, Jovan Jovanović, Filip Radulović, Rade Krivokapić, Slavoljub Bubanja…su imena Čelikovog nezaborava. To je bio Klub gdje se na igrače nije gledalo koje su vjere ili nacije, važno je bilo da su dobri ljudi, da poštuju protivnike, fer plej i usvojeni kodeks ponašanja, da časno reprezentuju svog osnivača-nikšićku Željezaru. Takav je i danas, bez obzira što već deceniju, to nije klub radnika nekadašnjeg crnogorskog industijskog giganta.
