RATKO I BOŠKO DRAŠKOVIĆ
Brojni su primjeri da stopama uspješnih sportista pođu i njihovi nasljednici. U većini slučajeva naslednici ostaju u sportskoj sjenci roditelja. Jedan od primjera gdje je naslednik dostigao sportske uspjehe svoga roditelja je slučaj istaknutih nikšićkih boksera Ratka i Boška Draškovića.
Piše: Ljubomir Ljuca Nikolić
Brojni su primjeri da stopama uspješnih sportista pođu i njihovi nasljednici. U većini slučajeva naslednici ostaju u sportskoj sjenci roditelja. Jedan od primjera gdje je naslednik dostigao sportske uspjehe svoga roditelja je slučaj istaknutih nikšićkih boksera Ratka i Boška Draškovića.
RATKO DRAŠKOVIĆ rođen je 1966. godine u Nikšiću. Boks je počeo trenirati 1981. godine u BK Nikšić, po nagovoru Radonje-Lola Šturanovića, u to vrijeme reprezentativca Jugoslavije. Klub se tada takmičio u Prvoj bokserskoj ligi, a njegovi su takmičari uspješno nastupali na svim takmičenjima na prostorima bivše Jugoslavije i šire. To je vrijeme kada je boks, uz fudbal, bio daleko najpopularniji sport u našem gradu i koje svi sportski radnici označavaju kao zlatno doba nikšićkog boksa. U Klubu su tada trenirali pored Šturanovića još i Žižić, braća Gardašević, braća Poturak, braća Lekići, Nikčević, Rudonjić, Hajruši, Vučinić, Gajo Drašković, Poleksić, Šipčić, Popović…Prvi treneri su mu bili Žarko Mijatović, Milan Drinčić i Ratko Vukićević ( sa kojim je najduže trenirao i kad je prešao u profesionalce). U takvim uslovima je veoma brzo Drašković postigao prve značajne rezultate. Godine 1983. je na omladinskom Prvenstvu Jugoslavije, održanom u Peći, osvojio titulu prvaka Jugoslavije u teškoj kategoriji ( titulu je tada osvojio i njegov klupski drug Janko Vučinić u pero-lakoj kategoriji). Naredne godine na omladinskom prvenstvu Balkana osvojio je prvo mjesto, pošto je u polufinalnom meču pobijedio takmičara iz Rumunije, a u finalu domaćeg takmičara iz Bugarske. Kruna uspjeha u amaterom boksu je titula omladinskog prvaka Evrope, osvojena na prvenstvu koje je održano u Tampereu (Finska) 1984. godini. Tada je u četvrtfinalu pobijedio predstavnika Mađarske, u polufinalu poljskog takmičara i u finalnom meču šampiona iz Istočne Njemačke. Sa uspjesima je nastavio i u seniorskoj konkurenciji, bilo da je nastupao sa ekipom u Prvoj i Drugoj bokserskoj ligi, ili na međunarodnim turnirima širom Jugoslavije i u inostranstvu. Nastupajući za Klub bio je “sigurna ploča”, ostvarivao pobjede i na taj način dao veliki doprinos uspjesima Kluba. Osvajao je prva mjesta na međunarodnim turnirima u Italiji, Švedskoj, Mađarskoj, kao i domaćim turnirima Zlatnu rukavicu u Beogradu, Zlatni gong u Skoplju, turnir u Kikindi. Posebno je izdvojio polufinalni meč za Zlatnu rukavicu, kada je pobijedio Hrvata Željka Mavrovića, prvaka Jugoslavije, a kasnije profesionalnog prvaka Evrope. Ukupno je u amaterskoj konkurenciji imao 110 mečeva, od čega je izvojevao 100 pobjeda, 2 meča je “radio” neriješeno i pretrpio 8 poraza.
Ratko Drašković
Od 1990. godine prelazi da nastupa u profesionalnoj konkurenciji. U profesionalnom boksu postiže uspjehe, i poslije tri godine na rang listama kotiran je među šest najboljih teškaša Evrope. Zbog sveukupne situacije u zemlji kao i finansijskih razloga, nije bio u mogućnosti da dalje napreduje. Uspio je 2001. godine da osvoji titulu profesionalnog prvaka Balkana, pobijedivši Rumuna Gerasijanua, da bi je sledeće godine odbranio u meču protiv Hrvata Dražena Ordulja. U vrijeme sankcija nastupao je uglavnom na prostorima SRJ i Republike Srpske, a jedan meč je imao na Čevu (njegovom zavičaju) 2002. godine, gdje je nokautom u trećoj rundi pobijedio Mađara Ferenca. I ako u poznim sportskim godinama, nastavlja sa uspješnim nastupima. Osvojio je titulu profesionalnog prvaka svijeta 2012. godine u GBU- verziji, kada je pobijedio Muhameda Durmaza iz Njemačke u Baden Badenu nokautom u 2. rundi. 2014. godine u Minhenu je pobijedio Mađara Petera Hajgesa, takoođe nokautom u 2. rundi, i osvojio titulu i u WBU-verziji, a krajem iste godine, ponovo protiv Muhameda Durmaza odbranio titulu u GBU verziji. Titulu u WBU-verziji je odbranio 2018. godine, kada je pobijedio Engleza Metjja Elisa, i postao najstariji šampion svijeta u istoriji boksa. U profesionalnoj karijeri je imao do sada 51 meč, od čega 41 pobjeda, 2 neriješena i 8 poraza. Aktivan je i dalje, pa planira da krajem septembra mjeseca odboksuje oproštajni meč, čime bi posle 38 godina aktivnog bavljenja boksom okončao izuzetno dugu i uspješnu sportsku karijeru u 54. godini života.
U 1984. godini kada je bio sportista Nikšića, izabran je i među 10 najuspješnijih u Crnoj Gori, drugi po broju glasova, odmah iza rukometne reprezentativke Svetlane Mugoše
BOŠKO DRAŠKOVIĆ rođen je 1987. godine u Nikšiću, gdje je završio osnovnu i srednju školu.
Sportom se počeo baviti sa 10 godina i to boksom i džudoom. Džudo je trenirao u DžK “Braća Labudović “. Osvojio je veliki broj medalja Na raznim turnirima u džudou, a bio je i pionirski prvak Crne Gore. Porodična tradicija je uticala da se opredijeli za boks. Boks je trenirao kod pomenutih nikšićkih trenera, kao i kod Dragana Đuričkovića, Jovana Todorovića, Milorada Gajovića, kao i kod Italijana Đanfranka Rosija, Franćeska Damjanija i Ukrajinca Sergeja Horčinskog u Klubovima iz Nikšića, Podgorice i Milana. U svojoj karijeri je imao 124 meča, od čega 101 pobjeda, 22 poraza i jedan neriješen. Najznačajniji uspjeh mu je učešće na Olimpijskim igrama 2012. godine u Londonu, san svih sportista svijeta. Ovo je ostvario zahvaljujući mnogim uspjesima koje je postizao u dotadašnjoj karijeri. Između ostalog osvajanje titule prvaka Mediterana 2009. godine (-81kg), kada je u finalnom meču pobijedio Alžirca Abulhabrida Benčabiu, koji je u to vrijeme bio najbolji bokser svijeta po AIBA rang listi u svojoj kategoriji. Osim toga osvojio je i peto mjesta na prvenstvu Evrope u Moskvi 2010. godine (-81kg), pobijedivši viceprvaka Evrope Bjelorusa Sergeja Karneva, a u borbi za medalju je izgubio od Rusa Artura Betarbijeva, koji je te godine proglašen za najboljeg boksera svijeta u svojoj kategoriji. Dvostruki je prvak SCG (2002. i 2005. god.), dok je šest puta osvajao titulu prvaka Crne Gore. Osvajao je mnoge međunarodne turnire kao što su: “Stocholm open“, juniorsku Zlatnu rukavicu 2004. godine, “Zlatni ring“ 2007. gdje je proglašen za najboljeg boksera, turnir Ace Stanković u Tuzli 2008. godine gdje je proglašen za najboljeg tehničara, “Beogradski pobjednik “gdje je proglašen za najboljeg stranog boksera, prvi memorijalni turnir Mate Parlov u Puli 2009. godine kada je osvoio glavni trofej kao najbolji takmičar. Posebno izdvaja ovaj zadnji turnir, posvećen legendi jugoslovenskog boksa, na kojem je u finalnom meču pobijedio hrvatskog prvaka i osvajača bronzane medalje sa prvenstva Evrope Hrvoja Sepa). Pet puta je bio pobjednik Trofeja Podgorice gdje je tri puta osvajao glavni trofej ( do sada jedini trostruki osvajač tog trofeja). Boško je od 2008. godine bio kapiten bokserske reprezentacije Crne Gore. Učesnik je na 4 evropska i 4 svjetska prvenstva i po ostvarenim rezultatima spada u sami vrh najuspješnijih crnogorski boksera svih vremena. Na prvim Olimpijskim igrama Evrope u Bakuu 2015. godine imao je čast da predvodi crnogorske sportiste kao barjaktar. Od 2016. godine obavlja dužnost selektora bokserske reprezentacije Crne Gore, sa kojom je osvojio četiri Evropske medalje u juniorskoj konkurenciji (Bojana Gojković je dvostruka evropska prvakinja). Oproštajni meč je odboksovao 2017. godine, kojeg je pobijedio, i koji je bio humanitarnog karaktera.
Boško Drašković
Nastupajući za BK Milano Tander, nastupao je u svjetskoj WSB ligi, gdje je odboksovao 4 meča i zabilježio tri pobjede i jedan poraz. On je za sada jedini bokser sa prostora bivše Jugoslavije koji je nastupao u svjetskoj ligi.
Za postignute rezultate biran je za najbojleg sportistu grada 2009. godine, kada je bio i među 10 najboljih sportista Crne Gore. 4 puta je proglašavan za najboljeg boksera Crne Gore. Nosilac je i najznačajnijeg priznanja grada “18.septembar“.
