Nikšićko pozorište je sezonu 1950/51. otvorilo Šilerovom tragedijom “Spletke i ljubav“ koju je režirao Radoje Gojkić 27. decembra 1957. godine. U ovoj sezoni je prikazana i komedija Branislava Nušića “Dr“, pa “Đido“ Janka Veselinovića i druge.
Nikšićko pozorište je sezonu 1950/51. otvorilo Šilerovom tragedijom “Spletke i ljubav“ koju je režirao Radoje Gojkić 27. decembra 1957. godine. U ovoj sezoni je prikazana i komedija Branislava Nušića “Dr“, pa “Đido“ Janka Veselinovića i druge. Za ovu sezonu je od značaja to što kao gost u Nikšiću radi scenograf Jovan Križek, akademski slikar Narodnog pozorišta iz Beogrda, koji će tokom nekoliko godina dati veći broj uspjelih scenografija. To je ujedno bio začetak prakse da kao gosti u Pozorištu rade ugledni teatarski stvaraoci.
Bivša zgrada nikšićkog pozorišta
U sljedeće dvije sezone (1951/52 i 1952/53) repertoarski kliše nije bitno promijenjen – prikazuju se djela domaćih i stranih klasika, sa blagom prevlašću komedije. No, zato ima promjena u sastavu ansambla. Pojavljuju se nova imena koja će, uz već oprobane članove, davati novu aromu nikšićkoj sceni: Stevo Matović, Nikola Dragićević, Dragica Kotri, Božo Berkuljan, Koviljka Ilić, Jovo Begović, Anka Njunjić, Petar Krečković, Belimir Kavaja, Krsto Laković, Milka Đurišić, Dušan Karović… Među njima bio je i doajen nikšićkih glumaca Savo Njunjić, koji se prvi put pojavio na daskama daleke 1909. godine, kada je, kao mladić sa grupom pozorišnih amatera koju je pokrenuo berberin Nikola Konstantinović, pripremio “Balkansku caricu“, a sljedeće, 1910. godine prikazali su i “Otela“.
Savo Njunjić je i dalje igrao u svim grupama koje su djelovale u Nikšiću, da bi penziju dočekao u našem Narodnom pozorištu (1953). Dok su se u prošloj (1950/51) sezoni kao upravnici smjenjivali Drago Malović, Radoje Gojkić i Žarko Perović, dotle u ovoj, na taj položaj dolazi Božidar Backović i ostaje sve do 1955. godine (sem što je u drugom dijelu sezone 1951/52. radio Veljko Šakotić). Sezona 1951/52. počela je obilježavanjem sedamdesetpetogodišnjice rođenja Bore Stankovića, kada je prikazana njegova “Koštana“.
Sem toga ova sezona je obilježena sa nekoliko drugih momenata, koji po značaju prelaze okvire jednog lokalnog pozorišta. Na repertoaru se nalazi djelo savremenog jugoslovenskog autora Rasima Filipovića “Zasjeda“ koje govori o jednom događaju iz 1942. godine(u nekom našem gradu). Isto tako izvedena je jugoslovenska premijera pozorišnog komada “Vlast“ od Branislava Nušića, dopunjenog od strane Mila Stankovića. To je bilo nezavršeno Nušićevo djelo od koga je bio sačuvan samo prvi čin i kao takav igrao se mnogim pozornicama. Kasnije je njegova porodica našla drugi čin, skice za treći i četvrti, prema kojima je beogradski humorista Mile Stanković uobličio ovaj komad, ali nije ostavio većeg traga u pozorišnom životu. No, ono što je najznačajnije jeste to da je te godine završavala studije prva generacija studenata sa Akademije za pozorišnu i filmsku umjetnost u Beogradu. Tako se među dvadeset pozorišta u zemlji u kojima su rađene diplomske predstave našlo i Narodno pozorište u Nikšiću, gdje je Dušan Dobrović za ispit priredio dramu Emanuela Roblesa “Monserat“ i zajedno sa mladim i poletnim ansamblom uspješno ga položio. Interesantno je da je i drugi kandidat iz Crne Gore Boško Bošković, za diplomsi rad odabrao istu predstavu, ali u Cetinjskom pozorištu. Kao posljednju premijeru Narodno pozorište je prikazalo komad “Dukat na glavu“ koji predstavlja izvor iz pripovijedaka Janka Veselinovića u dramatizaciji J. Kulundžića. I ovu predstavu režirao je Dušan Dobrović. Sljedeće sezona počinje na vrijeme i nju planira novi umjetnički savjet koji se rukovodi shemom da od svega bude po malo i za svakoga po nešto, to jest, da bude savremenih i klasičnih stranih drama, jedna ruska, komedija od Nušića, neka naša savremena drama i ako je moguće da bude nešto i iz crnogorskog života. Odlučeno je da se ne ponavljaju drame koje se prikazuju na gostovanjima, kao i da se ne igraju predstave koje se nalaze na programu drugih pozorišta. Tako je sezona 1952/53. otpočela komadom iz španskog života “U cvjetnoj Španiji“ od Hoze Feliju Sodina, zatim se na sceni pojavljuje provjereni, dobri stari Nušić sa “Ožalošćenom porodicom“, te Molijerov “Tartif“, pa se na programu našao Milan Begović sa svojom dramom “Bez trećeg“ gdje su se u glavnim ulogama našli reditelj predstave Dušan Dobrović (kao profesor Marko Barić) i Zdenka Habić (Giga Barić), a publika je imala prilike da vidi još i komediju “Skampolo“ Daria Nikodema, predstavu “Volpone“ Bena Džonsona sa Veljko Mandićem u naslovnoj ulozi.
Krajem ove sezone vodi se polemika o mjestu i ulozi pozorišta u Crnoj Gori, o spriječavanju otvaranja novih teatara i zatvaranju postojećih, s tim što bi se ona slila u jedno centralno pozorište. Raspravu je otpočeo časopis “Danas“ u broju 3 od 1. aprila 1953. godine. U diskusiji je učestvovao i upravnik Nikšićkog pozorišta Božidar Backović koji je koristio iskustvo Pozorišta u Nikšiću i govorio o slabostima ovih zahtjeva.
Piše: Dragan B. Perović
