Slobodna misao u periodu do 1930. godine, naročito njena rubrika za književnost, nije se bitnije razlikovala od drugih crnogorskih novina onog vremena, pa Dušan Vuksan s pravom zaključuje: “Od 1930. godine, Slobodna misao je krenula, novim, boljim putem…”
Stojan Cerović
Slobodna misao u periodu do 1930. godine, naročito njena rubrika za književnost, nije se bitnije razlikovala od drugih crnogorskih novina onog vremena, pa Dušan Vuksan s pravom zaključuje: “Od 1930. godine, Slobodna misao je krenula, novim, boljim putem. Mi ne mislimo da je pohvalno što ona od ovog vremena posvećuje mnoge stranice čistoj književnosti, mada ni tu još nema kritičkog odabiranja, ali po drugim njezinim člancima i uređenju uopšte, mislimo da možemo reći da Slobodna misao ide u red najboljih naših provincijskih listova”.
Cerovićev izraziti sluh za kulturna i književna zbivanja svog vremena najvišim plodovima je, reklibismo, urodio kontinuiranim okupljanjem književnih stvaralaca koji su, osim u poeziji i prozi, svoju aktivnost posebno izražavali u burnim polemikama i onovremenim književno- teorijskim pitanjima i problemima, posebno onim vezanim za sučeljavanja pripadnika socijalne literature sa nadrealistima, građanskom književnom elitom, Štedlijom, Crnjanskim, za književnu djelatnost Mićuna Pavićevića, Marka Miljanova i drugih. Osim brojnih članaka iz narodne književnosti, Slobodna misao je redovno pratila pojavu novih knjiga, kao i procese i pojave iz pozorišnog i likovnog života.
Prisustvo Tina Ujevića na stranicama Slobodne misli, posebno je poglavlje onovremenog književnog života Nikšića i ovog lista, koji je donio više Ujevićevih pjesama i književno- kritičkih i polemičkih članaka, a 1932. godine Cerović objavljuje i Ujevićevu pjesničku zbirku “Auto na korzu”.
Pokretanjem Slobodne misli uspostavljen je kontinuitet književnog života započetog na stranicama Nevesinja, Onogošta i Narodne misli, iako sada, nakon ujedinjenja, u bitno izmijenjenim političkim uslovima i kulturnoj atmosferi kojima je znatno obilježje davala nikšićka Gimnazija.
Integrišući sve ove i druge povoljne faktore urednik Cerović je rijetkom snagom i preciznošću znao da ih mobiliše i stavi u funkciju svoje uređivačke prakse, uprkos činjenici što mu je stalno, prijetila opasnost od kompromitovanja pred vlastima, kojima je da bi održao list, često znao da pravi ustupke.
Slobodna misao bila je jedini međuratni list u Crnoj Gori koji je neprekidno izlazio gotovo dvije decenije. Za to vrijeme pokretana su nekolika relativno kratkovjeka književna glasila. Za Cerovića je to bila prilika, izazov, potreba, pa i nužnost da tek stasalim brojnim književnim poletarcima, u prvom redu, a potom i starijim generacijama crnogorskih pisaca i svima koji su u oblasti literarnog stvaralaštva imali šta da kažu otvori stranice ovog lista. Ovim se, ujedno, može objasniti i poplava priloga, među kojima najveći broj tek danas ima kulturno-istorijsku i bibliografsku vrijednost. Posljednji, jedanaesti broj lista Slobodna misao za 1941. godinu izašao je neposredno ispred aprilskog sloma Kraljevine Jugoslavije. Civilni komesar italijanskih okupacionih vlasti ponudio je Ceroviću da nastavi sa izdavanjem lista, što je on odbio bez dvoumljenja, prešavši u Žabljak. Poslije Trinaestojulskog ustanka biva uhapšen i interniran u Albaniju, odakle je uslovno pušten u novembru 1941. godine. Uključuje se u narodnooslobodilački pokret, a svoj borbeni životni put Slobodan Cerović je završio u četvrtoj ofanzivi. U maršu prema Neretvi pao je s konja i nakon nekoliko dana 22. marta 1943. godine, umro u selu Odžaci kod Nevesinja.
U maju 1951. godine, piše Pero Krstajić, Stojanovi najbliži i saborci otišli su u Hercegovinu da pronađu njegov grob i prenesu mu posmrtne ostatke u rodno selo Tušinu. Idući od humke do humke tražili su njegov grob. Na groblju u selu Odžacima našli su ga po natpisu, koji je nepoznata ruka ispisala: “Ovdje počiva Stojan Cerović, ponosno i omiljeno ime, veliki sin svoga naroda”. Na putu od Odžaka do rodne Tušine, Cerovićevi posmrtni ostaci preneseni su kroz Nikšić. U ime građana od njega se oprostio predsjednik opštine Dragoljub Vujica, a potom se povorka sa kovčegom kretala glavnim ulicama Nikšića do Gimnazije, gdje se od Stojana u ime građana, profesora i đaka oprostio direktor Luka Nikčević. Želji Nikšićana da Stojan bude sahranjen u ovom gradu, u znak zahvalnosti za veliko djelo koje mu je podario i ostavio u trajno nasljeđe, nije moglo biti udovoljeno, jer je porodica Cerović htjela da ispoštuje njegovu želju da bude sahranjen u porodičnoj grobnici. Sahranjen je u Tušini 26. marta 1951. godine, u crkvi, uprkos običaju u Crnoj Gori i Hercegovini da se u njoj sahranjuju samo crkveni velikodostojnici.
Fragmenti iz teksta Mr Milorada Đukanovića u Nikšićkim Novinama napisanog povodom 100 godina nikšićke štampe (06. maj 1998. godine)
