Nebrojeno puta do sada rekli smo da je teško čak i pobrojati sve znamenite ljude iz našeg grada koji su dali nemjerljiv doprinos u mnogim oblastima, širom svijeta. Nezahvalno je reći ko se sve isticao. Bilo je tu mnogo poznatih profesora, ljekara, umjetnika, sportista, a svima njima veliko zadovoljstvo pričinjava povratak u Nikšić, u svoj rodni grad u kom su napravljeni prvi koraci na putu uspjeha. Dani posjeta velikih Nikšićana (koji su rasprostranjeni širom svijeta) svom gradu zaista treba doživljavati kao svojevrsni praznik, makar je tako u našoj redakciji i radujemo se svakom ovakvom danu, a trudićemo se i da ih pomoću naših novina ovjekovječimo.
Proteklog mjeseca u posjeti našoj redakciji bio je naš sugrađanin i prijatelj Vojin Lazarević. Za mnogobrojne Nikšićane samo ime je dovoljnjo, a za one naše mlađe čitaoce rekli bismo legenda nikšićkog, crnogorskog, jugoslovenskog reprezentativnog fudbala, proslavljeni centarfor brojnih evropskih i svjetskih klubova.
Vojin Lazarević
U prijatnoj atmosferi, uz kafu i piće, nakon nezaobilaznih priča o aktuelnim temama na našim prostorima, Vojo počinje da se sjeća svojih ranih dječačkih dana i fudbalskih početaka. Nakon što je kroz četiri sezone provedene u našoj „Sutjesci“ ostavio neizbrisiv trag i unio novu dimenziju fudbala u Nikšić, Vojin Lazarević postaje član „Crvene Zvezde“ iz Beograda, kluba za koji ga vežu brojna lijepa sjećanja, zgode i nezgode kojih se rado prisjeća. Sa osmijehom kaže da je jedan od najznačajnijih dana u njegovoj sportskoj karijeri onaj 1969. kada je Peleovom „Santosu“ dao tri gola, stanuvši tako rame uz rame legendarnom Brazilcu koji je na tom meču postigao takođe tri gola. Kaže i da je Džajić imao specifičan centaršut sa felšom, pa nakon udarca centarfora golman nije znao u koju stranu ide lopta, pa zamišljeno konstatuje: „Džaja te svojom loptom odmah poveže sa golom.” Posebno zadovoljstvo osjetio je i zbog trostrukog savladavanja tada nenadmašnog golmana Gilmara, sa kojim se prilikom postizanja jednog gola, kaže, u skoku gledao oči u oči. Zatim, uz detaljan opis nekoliko svojih golova za pamćenje, iskreno, ali i pomalo pretenciozno komentariše: “Publika dolazi na stadione zbog takvih igrača, a ne zbog bekova. Bekovi uvijek uklizavaju, čak i kada se zagrijavaju. Oni na utakmici uklizaju, a onda gledaju preko ramena u svog trenera”.
Sezone 1970/71. prelazi u belgijski kraljevski klub „Lijež“ i tako uz vanserijskog šampiona u biciklizmu Edija Merksa koji je živio u Liežu, a te godine po drugi put osvojio „Tour de France“ postaje najveće sportsko ime u tom gradu i jedno od najvećih u Belgiji. U Belgiji ostaje godinu dana, i nosi dosta uspomena. Bez lažne skromnosti dočarava nam tadašnji status u klubu i kupovinu novog Mercedesa od tog ugovora, koji je bio prvi ozbiljniji u njegovoj karijeri. Kaže do tada, u Nikšiću je vozio biciklo i Vespu, u Beogradu „Fiću“ i Mazdu, pa je to bio trenutak da ostvari svoj san o kupovini voljenog četvorotočkaša. I pored brojnih ponuda kluba iz Belgije i udvostručavanja zarade, zbog nesporazuma sa upravom kluba odlazi u Francusku, u „Nansi“ u kojem je očekivano imao uspješnu sezonu. Te godine u nekoliko navrata trenirao je sa omladinskim selekcijama “Nansija”. U ovom klubu igrao je kasnije slavni Mišel Platini koji je tada imao 17 godina, pa nam Vojin odlučno za njega reče: “To je bilo čudo od igrača”. Priča se nastavlja, uz još jednu turu pića i slijedi Vojov buran povratak u „Crvenu Zvezdu“, a kasnije i prelazak u američku fudbalsku ligu o čemu ćemo u narednom broju opširnije govoriti.
Kao jednu od neostvarenih želja ili sportskih neuspjeha pamti situaciju kada nije uspio savladati jednog od najboljih svjetskih golmana, Lava Jašina, zbog nešto mekšeg terena, iako je imao izvanrednu situaciju da po svom starom običaju spusti loptu glavom od zemlju u go, nakon nebeskog skoka koji je krasio njegovu igru.
Na kraju zanimljivog i nesvakidašnjeg druženja, pominjemo nikšićke ulične, fudbalske okršaje. Priča ne zaobilazi poznatog profesora Blagotu Baća Mitrića, jednog od aktera nebrojenih mečeva na nikšićkim ulicama i livadama, za koga naš gost kaže da je jedan od najvećih fudbalskih talenata kojeg je ikada vidio. Za Novine Nikšića Vojin kaže da ih redovno čita u Beogradu i da bi trebale da služe kao udžbenik u nikšićkim školama.
-V.Š.
