Intervju: Milorad-Dugo Đurković
Piše: Blagoje Đukanović
Rođen je u Vilusima, a odrastao u Bileći i Nikšiću, a u našem gradu je završio Gimnaziju, da bi nakon toga u Beogradu počeo profesionalno da se bavi novinarstvom – sa svadeset godina u beogradskom listu “Fudbal”.
Milorad Dugo Đurković / Foto: mozzartsport
Rado smo se na velikom odmoru, na hodniku nikšićke Gimnazije “Stojan Cerović“, okupljali i slušali sa zavišću, kako naš vršnjak iz cuga deklamuje sastave tadašnjih naših najboljih prvoligaša, ali i svjetskih fudbalskih reprezentacija. Sve ih je imao u glavi, bez zastoja je izgovarao nimalo laka imena u svijetu znanih fudbalskih magova, a mi smo znali da tražimo da nam ih ponovi više puta i to u nekoliko navrata nedjeljno. Pogodićete da se radilo o Miloradu – Dugu Đurkoviću.
“Sarajevski košarkaši, odnosno jugoslovenski šampion Bosna postala je prvak Evrope. Potpuno zasluženo. Ovoga puta ne samo da im možemo čestitati, već i reći veliko hvala”.
(Finale kupa šampiona u košarci Bosna –Vareze 1979.)
Rođen je u Vilusima, a odrastao u Bileći i Nikšiću, a u našem gradu je završio Gimnaziju, da bi nakon toga u Beogradu počeo profesionalno da se bavi novinarstvom – sa dvadeset godina u beogradskom listu “Fudbal”. No nakon prerane smrti oca napustio je Beograd i vratio se u Podgoricu gdje je počeo da radi na tadašnjem Radio Titogradu. Sa formiranjem državne televizije našao je novi posao i ostao punih 40 godina, a od 1. januara 2011. godine uživa u penzionerskim danima. Danas se novinarstvom bavi iz hobija, sa posebnom emisijom na Televiziji Atlas.
“Počeo sam da radim u Televiziji Crne Gore kada nije bilo ni programske šeme. Pokrenuo sam sportsku emisiju “Telesport”, koja se emitovala jednom nedeljno i sam sam uradio sto emisija, a onda su mi se pridružili i ostale kolege iz formirane sportske redakcije” – rekao nam je o tim počecima naš sagovornik.
Pripada drugoj generaciji TV reportera koji su pored terena uz mikrofon, milionskom auditorijumu prepričavali nezaboravne sportske događaje. Bilo je tu i humora i šale, ali i stručnih komentara, tako da se mnogi prenosi i danas pamte, a Dugo ih je udradio preko dvije hiljade, sa oko stotinak najvećih sportskih događaja na planeti, čime je ušao u legendu sportskog novinarstva na ovim prostorima. Melodičan, prepoznatljiv glas, dikcija, stručnost i poznavanje sporta učinili su da postane neprevaziđen do današnjeg dana. Njegov glas je dopirao sa svih pet kontinenata, gdje se sport upražnjavao, a mi smo ga sa oduševljenjem slušali jer je naš, Crnogorac, Nikšićanin. Postao je sinonim kvaliteta svog nimalo lakog posla, čovjek koji je zavrijedio pažnju sportske javnosti velike Jugoslavije, velike po sportskim rezultatima ali i po reporterima koji su dočaravali njihove borbe sa mnogo jačima i iz mnogo bogatijih sredina. Poslije prve generacije TV komentatora (Mladen Delić, Dragan Nikitović i Vladanko Stojaković) sigurno da je Milorad Đurković svojim entuzijazmom i željom za nečim novim ugradio sebe u temelje reporterskog posla. U drugoj generaciji, zajedno sa Božom Sušecom, Borisom Mutićem, Milojkom Pantićem i Zoranom Popovskim, uzletio je u prvi plan i godinama na sebi poseban način gradio ime i reputaciju u konkurenciji onih koji su imali i bolje uslove i veću podršku. Danas je Dugo najstariji sportski TV reporter sa prostora bivše Jugoslavije.
Milorad Đurković je pratio maltene sve sportove, radio na brojnim velikim takmičenjima kao što su Svjetska i Evropska prvenstva u fudbalu, vaterpolu i atletici, Olimpijske igre, kao značajne košarkaške i boks mečeve.
Rado smo ga slušali, najviše sa vaterpola i fudbala, gdje je znao da pronikne i u psihologiju aktera i to nam uz dozu humora (“Slobodan udarac sa 16 metara i 28 centimetara”) plastično prenosio, kao i sam ambijent i atmosferu na terenu ili plivalištu.
“Bio sam prepoznatljiv u vaterpolu, jer je to sport koji sam volio i koji je bio okićen velikim uspjesima, kako u Jugoslaviji tako i u Crnoj Gori. Zbog toga posebno izdvajam prenos iz Malage sa Evropskog prvenstva, gdje su naše “ajkule” stigle do zlata. Izdvajam i prenos istorijske utakmice finala Svjetskog prvenstva 1986. između Italije i Jugoslavije, kada je golom Igora Milanovića u poslednjim sekundama osmog produžetka Jugoslavija postala najbolja na planeti. Mnogi su mi kasnije potvrdili da je to bio komentar za nezaborav. Ipak fudbal je bio moj sport, koji sam podjednako dugo i dobro radio”, kazao nam je Đurković.
A od fudbaskih velikana popularni Dugo izdvaja jedno ime, Dejana Savićevića. Pratio ga je od njegovih početaka u Podgorici, preko Zvezde do Milana. Dejo Genije je bio i ostao “jedan jedini”, legenda koja je lucidnim i nepredvidivim potezima rešavala istorijske mečeve. Slabija igra ili Savićevićev loš dan za Đurkovića nijesu postojali. Ostao je u sjećanju Dugov komentar poslije pogrešnog pasa Dejana Savićevića u dresu Milana:-Ljudi moji gdje je taj Masaro.
Bio je Đurković rado viđen gost na svim sportskim terenima, rado biran u upravama više klubova i asocijacija, gdje je svojim radom i savjetima davao značajan doprinos. Stekao je brojne i trajne prijatelje, najviše u sportu, družeći se sa kolegama, sportistima i sportskim radnicima. Posebno izdvaja Igora Milanovića, Mata Parlova, Dragana Džajića, Dejana Savićevića.
Za kraj moj sagovornik, sada zreo čovjek, koji je obišao zemljinu kuglu, bio učesnik deset ljetnjih Olimpijskih igara i prošao mnogo toga u životu, imao je zanimljivu poruku.
“Prošlost ostaje u lijepim sjećanjima, ali ja volim da gledam samo sadašnjost i budućnost”.
Univerzalna, filozovska poruka za SVE, za one koji pročitaju ovaj tekst, one koji počinju sportsku ili radnu karijeru, one koji u “trećem dobu” provode penzionerske dane, one koji vole život.
“Još samo osam sekundi. Dva poena prednosti za Špance. Đorđević… Tri poena. Tri poena, vrijeme je isteklo”, 71:70. “Nemojte se ljutiti što sam zaćutao za trenutak. Ja u svojoj karijeri ovo nijesam doživio. Partizan je šampion Evrope”.
(Partizan-Huventud 1991.)
