USKORO U IZDANJU „NOVINA NIKŠIČA“ KNJIGA O ŽELJEZARI „GIGANT U SJEĆANJIMA“
Prije odprilike godinu dana rodila se ideja da se kroz priloge bivših „željezaraca“ napiše kniga o toj dugo vremena najpoznatijoj i najmasovnijoj fabrici u Crnoj Gori. Inicijativni odbor na startu su činili Vladimir Peśo Mrvaljević, dipl ing mašinstva, poznati inovator i Vojin Đukanović, dipl ing mašinstva, koji je obavljao više najodgovornijih funkcija u Željezari. Cilj je bio da se kroz priloge bivših odgovornih ljudi iz Željezare skine hipoteka o problematičnoj fabrici, što ona nije nikada bila do u poslednjih tri decenije. Naprotiv, Željezara je proizvodnjom kvalitetnih čelika bila lokomotiva razvoja grada Nikšića, Crne Gore i velike Jugoslavije. Bila je kako se to pjevalo „Crnogorsko ogledalo“. Inicijativni odbor je kratkim dopisom koji je upućen na oko pedeset adresa, želio da se saopšti istina o Željezari, kao trag neizbrisivog perioda koji su akteri knjige proveli u njenim proizvodnim halama.
Pozivu se odazvalo dvadesetdevet bivših željezaraca, a upravo njihovi prilozi čine knjigu pod nazivom „Gigant u sjećanjima“.
U uvodu knjige, koja uskoro izlazi iz štampe, u izdanju „Novina Nikšića“ se govori da se teza o problematičnoj fabrici dugo provlači, od njenog povremenog zatvaranja, preko privatizacije i potpunog gašenja, ukidanja velikog broja radnih mjesta, do pokušaja da se ponovo pokrene njen rad. Takvu priču neprekidno slušaju mlađe generacije i tako je doživljavaju. Upravo zato, rodila se ideja da se kroz knjigu priloga ispriča ona druga, istinita priča o Željezari, kao demanti o istoj kao problemu, tačnije sa punim značenjem te fabrike. To je posebno bitno, jer priloge daju oni koji su tamo radili i bili u toku svih procesa, pa sada sa određene distance mogu čitaoca podsjetiti na uspješan rad tog giganta u tom vremenu.
Željezara je bila fabrika kadrova, školovala je generacije kako kroz redovno obrazovanje, tako i kroz rad u fabrici, od najnižih do najviših nivoa, pružajući nevjerovatne mogućnosti za usavršavanje i postizanje vrhunskih rezultata u razli- čitim oblastima. Zaposleni su primali redovne plate, pa su bez problema mogli hraniti svoje porodice i školovat djecu, dobijali su stanove i stambene kredite, što je omogućavalo siguran život. Kroz priloge bivših „željezaraca“ , direktora, inženjera, stručnjaka raznih profila, može se steći slika nekadašnje ponosne fabrike. To je slika koja će nadomjestiti uništenu dokumentaciju, fotografije i sjećanja na pojedince koji su dali svoj doprinos izgradnji i razvoju tog giganta. Tu su priče o radu sindikata, omladine, kadrovske službe, RSD Čelik…svega što je krasilo Željezaru, koja je zapošljavalja do 7.400 radnika.
Blagoje Đukanović
