Otac Hasan kupio prve dresove i loptu za obnovljeni tim „Obilića“. Prvi sekretar i kapiten Sutjeske. Tragična smrt u 23. godini života.
Tek što su utihnuli plotuni Prvog svjetskog rata, u Nikšiću tada gradu sa desetak hiljada stanovnika, započela je jedna nova tutnjava-fudbalska. U grad pod Onogoštom stigla je prva fudbalska lopta, koja je izazvala erupciju oduševljenja kod djece i omladine. Ko je ovu čudesnu „spravu“ prvi donio ostala je dilema. Dok jedni tvrde da su to bila braća Mijušković, koji su se školovali u Francuskoj i Italiji, drugi tvrde da je to bio Ljubo Petrović, koji se školovao u Švajcarskoj i koji je donio prvi bicikl u ovaj grad.Pominju se još ljekar Risto Đuričić, pa Gavro Vujica i novinar Pavle Cerović.
Bilo kako bilo, ta prva prava kožna fudbalska lopta izazvala je revoluciju u Nikšiću.Odmah 1920. godine osnovan je Fudbalski klub „Obilić“ kao sekcija đačke družine „Budućnost“ i na terenu kod današnjeg parka pojavili su se prvi fudbaleri. No, kako za sve zainteresovane dječake nije bilo mjesta, počele su da nastaju ulične i rejonske ekipe, a u nedostatku prave lopte dobra je bila i „krpenjača“. Fudbal je definitivno zavladao gradom.
Stopama braće od stričeva
Jedan klub, a toliko talentovanih igrača bilo je malo za čitavi grad, pa su ubrzo nicali i drugi fudbalski kolektivi. U periodu od 1920. Do 1927. godine bilo ih je pet, a onda je prilikom proslave Prvog maja, na inicijativu pripadnika i simpatizera KPJ, formiran klub „Hajduk“. Pored ostalih u ovaj klub našao se i Šaćir Tuzović, trgovački pomoćnik, a kasnije i njegov brat Halid. Oni su prije toga bili nosioci igre kvartovske ekipe „Grudsaka mahala“ u kojoj su stanovali.
Njihove nastupe budno je pratio njihov brat od strica Džavid, koji je takođe kao dječak pokazivao izvrsne fudbalske sposobnosti, za razliku od rođenog brata Dina i sestre Latife, koji su se bavili atletikom. Međutim, Džavid je bio veoma mlad da uskoči u neku od gradskih ekipa, pa se morao zadovoljiti igrom sa vršnjacima iz kvarta u kojem je živio. Vrijeme je brzo odmicalo, mali Džavid je postajao sve jači i fudbalski obrazovaniji, pa je sa samo šesnaest godina bio u delegaciji koja je trebala da obnovljeni klub „Obilić“ upiše u registar kod Sreskog načelstva. U delegaciji su bili još Savo Stanišić, već iskusni igrač sarajevske „Slavije“ i Jošo Jošanović, a sve to se dešavalo 1938. godine. Prije toga, Džavid je bio član đačke družine „Budućnost“ i prednjak u ondašnjoj sekciji „Sokola“.
U prvom timu obnovljenog „Obilića“ našli su se:Noko Marković, Ljoka Kotri, Džavid Tuzović, Milan Radovanović, Stevo Bjelica, Božo Brkuljan , Luka Abramović, Toni Kotri, Savo Stanišić, Savo Đurović, Jošo Jošanović i Božidar Zvicer.
GSK „Obilić“ iz 1940.godine: Savo Stanišić, Luka Abramović, Toni Kotri, Džavid Tuzović, Stevo Bjelica, Ljoka Kotri, Božo Berkuljan i Savo Đurović (stoje), a Jošo Jošanović, Noko Marković i Milan Radovanović (čuče)
Otac kao donator
I ovaj klub, baš kao i svi ostali u Nikšiću, kuburio je sa sredstvima. Da bi mogao da nastupi bile su potrebne donacije, u prvom redu od strane zanatlija i trgovaca. Tako, naprimjer, prvu garnituru dresova i fudbalsku loptu broj 5 ekipi „Obilića“ kupio je Džavidov otac Hasan. Poslije niz teškoća i priprema ovaj klub se konačno predstavio nikšićkoj publici u najljepšem svijetlu. Zakazan je susret sa gradskim rivalom „Jugoslavijom“, a mladom timu „Obilića“ malo ko je davao ikakve šanse na uspjeh. Ipak, Džavid i drugovi slavili su visoku i ubjedljivu pobjedu od 8:1, ali što je još zanimljivije prikazali izuzetno lijepu i kvalitetnu igru.List „Slobodna misao“ ovako prenosi detalje sa te utakmice: „Nas nekoliko starih „obilićevaca“, sa jedne divlje galerije u zavjetrini, posmatrali smo ovaj susret sa zebnjom u srcu, sumljajući u uspjeh ove nerazvijene jedanaestorice koja se naziva „Obilić“. Međutim, poslije nekoliko minuta ti mladići su počeli da nas zadivljuju svojim zrelim loptanjem. Kroz čitavo vrijeme igre imao se utisak da je igrao jedan prvorazredni tim sa nekim iz treće kategorije. Mada su igrači mladi i još nerazvijeni, svi su oni pomalo majstori lopte.“
Iz dana u dan „Obilić“ je bio sve bolji i kvalitetniji, a početkom aprila 1940. godine ova dva kluba se ponovo sastaju, ali u okviru takmičenja za prvenstvo Cetinjskog nogometnog podsaveza. Četa Džavida Tuzovića slavi dvije pobjede i osvaja prvenstvo grada. Igrom je posebno oduševio mladi Tuzović koji je na leđima nosio dres sa brojem 5. Jednostavno, bio je neprelazna prepreka za protivničke napadače, pa je zbog toga i dobio nadimak „Bedem iz Grudske mahale“.
Glavni konkurent za naslov prvaka Podsaveza bio mu je podgorički „Balšić“, koji je kao domaćin pobijedio sa 2:0. Podgoričani su pobijedlili i u revanšu, ali zahvaljujući naklonosti sudija.
Pješke do Šavnika
Pred sam početak Drugog svjetskog rata popularnost fudbala, čini se , dostigla je maksimum. Nije bilo prigradskog naselja koje nije imalo svoj tim. Fudbal se igrao i u Šavniku u kojem je formiran tim „Gorštak“, ali su se utakmice igrale samo ljeti kada bi se okupili đaci i studenti iz ovog kraja. I „Obilić je sredinom ljeta 1940.godine igrao u Šavniku, a susret je organizovao Jovo Jakić, kasnije strijeljan od strane okupatora. Jedan od igrača iz Nikšića Jošo Jošanović ovako opisuje to gostovanje:
„Do Šavnika se putovalo autobusom Ilije Kadovića, ali pošto nije bilo mjesta za sve, neki su išli pješke.Igralište u Šavniku se nalazilo na poljani gdje se sada nalazi Dom zdravlja.Pobijedili smo sa 11:1, mada nam je sudija poništio bar pet-šest golova. Utakmica je prekinuta pred kraj, jer je lopta odletjela u rijeku Bukovicu, koja je tekla ispod igrališta, i više je nikada nijesmo vidjeli, a druge nijesmo imali.“
Za Šavnik su putovali:Luka Abramović, Božidar Zvicer, Jošo Jošanović, Džavid Tuzović, Rako Matović, Toni Kotri, Pavle-Ljoka Kotri, Lazar Radojević, Savo Stanišić, Stevo Matović, Muro Koprivica, ali i četvorica navijača Mirko Martinović, Milo Žagar,Neđo Drašković i Ilija Lalatović-Pićoni.
Dubrovnik 10.oktobar 1945: Sa utakmice „Garibaldina“-„Sutjeska“ 1:1
U državnom dresu
A, onda je došao rat. Ponovo su odjeknuli plotuni, ponovo su zamrle sve aktivnosti, sem one ratne. Fudbal je morao biti odložen za neka nova, bolja vremena. Poslije četiri strašne godine, pogibija i razaranja, konačno je došlo oslobođenje. Krenulo se u obnovu zemlje, ali i drugih manje važnih stvari, a fudbal se ponovo pokazao kao najvitalniji.Bivši igrači su 17. februara 1945. godine održali osnivačku Skupštinu i novoformiranom klubu dali ime „Sutjeska“. Izabrano je i rukovodstvo, a za prvog sekretara kluba imenovan je Džavid Tuzović.
Počele su da se igraju i prve utakmice, a za Prvi maj na Cetinju je zakazana i prva
Crne Gore i Albanije. Za ovaj meč iz Nikšića su pozvani Džavid Tuzović i Mihajlo Muro Koprivica i oni su prvi reprezentativci iz ovog grada. Crna Gora je tada pobijedila sa 2:1, a njene boje tada su branili: Đoko Muhadinović, Džavid Tuzović, Nikola Popović, Vlado Božović, Peko Methadžović, Savo Kršić, Vojo Mugoša, Ilija Jovićević, Petar Čelebić, Muro Koprivica i Gojko Kršić.
Početkom oktobra iste godine Nikšić je bio domaćin prve međunarodne utakmice u ovom gradu. Protivnik je bila ekipa „Garibaldina“ italijanske divizije smještene u Dubrovniku. Italijani su prvo igrali u Trebinju, tu je došlo do kontakta sa predsatvnmicima „Sutjeske“ i meč je dogovoren. Bio je to pravi praznik fudbala.“Sutjeska“ je tada nastupila u sastavu: Milovan Mijušković, (Božo Kaluđerović),Vojo Vuković, Stevo Matović, Ljoka Kotri, Džavid Tuzović, Milan Gojković, Milivoje Musa Bakoč, Rako Matović, Nikola Caja Bakoč, Božidar Rule Cicović, Zejnel Čobić i Božo Brkuljan.
Nedjelju dana kasnije, dakle 14. Oktobra 1945.godine, odigran je revanš u Dubrovniku, na Lapadu, a na jarbolima su se vijorile italijanska i jugoslovenska zastava.
Početkom decembra na Cetinju je održana Skupština Fiskulturnog saveza Crne Gore na kojoj je Džavid Tuzović izabran za člana Tehničke komisije i određen da u svojstvu delegata prisustvuje Skupštini Fiskulturnog saveza Jugoslavije u Beogradu. Delegati iz Crne Gore putovali su kamionom i u povratku doživjeli saobraćajnu nesreću.Kamion se u jednoj krivini prevrnuo na bok, a tom prilikom je jedini poginuli bio Džavid Tuzović. Tada još nije bio napunio 23 godine života. Poginuo je u trenutku kada je kao fudbaler mogao najviše da pruži. Građani Nikšića su to dobro znali i na dostojanstven način se oprostili od ovog izuzetnog fudbalera i uzornog mladića.
Džavid Tuzović nije zaboravljen ni do današnjih dana.Zaslužni radnici Crne Gore su nedavno uputili zahtjev Skupštini opštine Nikšić da jedna ulica u ovom gradu dobije njegovo ime. Džavid je to zaslužio.
-Bragan Bobi Perović
