Novine Nikšića 11.06.2014.
Pisao: Miodrag Bale Baletić
Sloba Živkovića sam upoznao u ranim srednjoškolskim danima. On je već tada bio sportski as, gimnastički šampion, majstor borenja u bokserskom ringu. Imponovao je agonalnim duhom, duhom koji je nesumnjivo imao uporište u epskoj tradiciji predaka. Bio je idol generacijama mladih u Nikšiću.
Druženje i dugo prijateljstvo sa Slobom otkrilo mi je i drugu, bogatiju dimenziju njegove ličnosti.
Učitelj mnogoh sportista, kojima je nesebično upotpunjavao sportsko majstorstvo, bio je čovjek posebnog senzibiliteta, neobične duhovne i moralne snage.
Postoji mišljenje da je optimizam kao društveno psihološka kategorija stanje svjesti koje potiče od antičkog, helenskog nasleđa i da ima uporište u moralnoj čvrstini čovjeka. Prečeste porodične udese i prerane gubitke svojih najbližih Slobo Živković je nadvladavao čvrstinom antičkog stoika, manirom mudraca koji teške sudbinske udarce podnosi čudnim optimizmom. Optimizmom koji svoju tugu prikriva gospodskom vedrinom.
Dosledan u svojoj stamenosti i podnošenju svoje tjelesne patnje u čestim zdravstvenim nevoljama dugim skoro dvadesetak godina Slobo je svoju muku sklanjao od svih, kao nešto periferno što se ne tiče njega. Nipodaštavao je animozitet i cinizam kosmosa prema čovjekovoj generalnoj ništavnosti. Uz svu, ne malu dramu, koji je prolazio kao čovjek, u svođenju životnog puta, u zaokruživanju životne priče Slobo Živković je, kao malo ko, ispunio univerzalne poruke ljudskog postojanja. U odnosu prema svojoj zemlji Crnoj Gori bio je patriota, veliki borac za poštovanje i ostvarivanje crnogorskog identiteta, za uvažavanje istoriskog nasleđa. Ostvario je i osnovni cilj svog postojanja, njegova porodica je njegovo remek djelo.
U podnevnoj šetnji gradom za koji ga je vezivala posebna pripadnost, martovska svjetlost ispod crnogorskog nebeskog svoda, Slobu je otela poslednji osmjeh, ukrala mu je zadnji sjaj iz oka. Slobo Živković je preminuo u sedamdesetoj godini.
