Fudbal je postao više od igre – značajan segment društvenog života grada i okoline. Fudbalske utakmice postale su događaji za okupljanje skoro svih stanovnika ondašnjeg malog Nikšića. Formiraju se klubovi: đački, studentski (za vrijeme ljetnjih ferija), zatim seoski, reonski, ulični …
Fudbal je u Nikšiću osvojio mlade ljude odmah nakon Prvog svjetskog rata i pojavom prve fudbalske lopte, formiran je 1920. godine fudbalski klub „Obilić“. Ovaj preteča svih sportskih društava u Nikšiću, organizovan je od strane đaka Nikšićke gimnazije, koja je u kasnijem periodu bila rasadnik, kako sportskih, tako i kulturnih, društvenih i drugih zbivanja. Fudbal je uskoro postao više od igre – značajan segment društvenog života grada i okoline. Fudbalske utakmice postale su događaji za okupljanje skoro svih stanovnika ondašnjeg malog Nikšića. Formiraju se klubovi: đački, studentski (za vrijeme ljetnjih ferija), zatim seoski, reonski, ulični…
Tim “Obilića” na igralištu iza Gradskog parka
Igrališta su bila prostrane poljane u bližoj periferiji grada, a one su bile mahom, opštinsko vlasništvo, a nerijetko i privatno.Gotovo svaka ulica ili dio grada imali su svoj prostor za igru, gdje su se odvijali međusobni susreti. U Rudom polju je bio „Rudopoljac“, u Grudskoj mahali „Grudskomalac“ i FK „Balkan“, kod nekadašnje električne centrale „Centralac“, zatim „Jugović“, „Cardušanac“, „Katinac“, „Čopinac“, „Pivarac“ (kod stare Pivare) i najpoznatiji „Njegoš“ u reonu stare osnovne škole. Svoje timove imali su Mrkošljani, Kolobari, Manastirci, Staropazarci i još mnogi drugi.
Svoja improvizovana iigrališta imali su „Gornjepoljac“, „Rubeža“, „Međugorac“ u Ozrinićima, Kočani, Brezovik, a valja pomenuti i „Durmitor“ na Žabljaku, „Gorštak“ u Šavniku i „Grahovo“ na Grahovu. Tokom čitavog perioda između dva svjetska rata, nikšićki timovi su imali problema zbog nemanja odgovarajućeg prostora za igru.
Prvi fudbalski teren se nalazio na prostoru današnjeg Gradskog parka. Pošto je to zemljište bilo privatno vlasništvo, dobilo je drugu namjenu. List „Slobodna misao“ godine 1923., objavio je vijest „G.Đoko Kontić ponudio je opštinskoj upravi na prodaju veliko zemljište koje se nalazi između gimnazije i osnovne škole. Kako je ovo zemljište pogodno za opštinski park, svakako bi ga trebalo otkupiti i to bi bila jedna velika dobit za našu varoš“.
Nesumnjivo da je park predstavljao veliki dobitak za varoš, a fudbaleri su počeli da se sele po prigradskim livadama. Jedno vrijeme utakmice su odigravane u Grudskoj mahali (na sjevernoj strani sdašnje ulice Nika Miljanića), zatim na prostoru preko puta nove pošte. Na livadama u naselju Humci, u Rudom polju, na prostoru ispred Saborne crkve, na Krtoličinoj livadi itd.
Duži period utakmice su odigravane na placu kod Vojnog stana (na kraju sadašnje ulice Vuka Mićunovića) koji je inače bio namijenjen za vježbanje vojnika. Za to igralište ima i jedna zanimljivost. Na sredini terena raslo je jedno veliko drvo. Prilikom igranja, nerijetko se dešavalo da lopta udari u stablo, pa bi tako mijenjajući pravac lopti, mijenjalo i tok igre. Govorilo se da je to dvanaesti igrač. Kasnije su ga fudbaleri tajno svrdlom probušili, ono se osušilo i tako ga uklonili. Pošto je igralište kod Vojnog stana pripadalo vojsci, na njemu je prilikom igranja utakmica dolazilo do čestih manifestacija i izliva revolta radnika i ostalih gledalaca, pa su vojne vlasti zabranile dalje fudbalske susrete na njemu.
Niz seljenja po livadama periferije, konačno je prestalo tokom 1929. godine, kada je izgrađeno jedno igralište sa nadom da će poslužiti unapređenju fudbala u Nikšiću. Teren je dodijeljen na prostoru iza gradskog parka, koji je kasnije pripadao mehanizaciji Rudnika “Boksita”.
“Slobodna misao” tim povodom javlja: “Danas, u nedjelju, 16. om (1929. godine) gostuje i igra protiv SK “Hajduka” odlična i simpatična, tehnički dotjerana momčad SK “Leotara” iz Trebinja. Utakmica počinje tačno u pet časova poslije podne. Za vrijeme igre sviraće gradska muzika”.
Očigledno da je tom prilikom priređeno pravo slavlje uz prisustvo velikog broja gledalaca. Ovaj prijateljski susret završen je podjelom bodova uz rezultat 2:2. Nije slučajno za ovu priliku pozvan trebinjski “Leotar”, pa je i prilikom kasnijih otvaranja fudbalsih terena u Nikšiću, “Leotar” uvijek bio prvi gost. Služio je ovaj teren dugo godina za fudbalske utakmice, jer drugih sportskih manifestacija, sem povremenih sokolskih sletova nije bilo. Na njemu su svoje utakmice igrali: Hajduk, Hercegovac, Jugoslavija, Obilić, Radnik, Nikšić i drugi predratni nikšićki timovi. Podloga ovog igrališta bila je šljunkovita. Travnatih terena u zemlji bilo je vrlo malo. Atletska staza nije postojala. Stative su bile postavljene u pravcu istok- zapad. Samo na južnoj starani je bilo dva reda drvenih klupa na kojima je moglo da se smjesti stotinjak gledalaca, dok se na ostalom dijelu gledališta stajalo. Na suprotnoj, sjevernoj strani bile sun eke drvene barake koje su korišćene za svlačionice. Igralište je bilo ograđeno drvenim tarabama, ali je prihod od ulaznica bio mali, jer su brojni posjetioci , mahom mlađi, igru posmatrali sa obližnjeg brežuljka kao sa tribina. Mnogi su nalazili mjesta in a visokim borovima koji i danas postoje.
Igralište, inače, nije bilo daleko od puta, pa bi, poslije svakog jačeg šuta, neko iz publike morao da trči na ulicu i donosi loptu.Inicijativa koju je pokrenuo tadašnji Sreski fiskulturni odbor grada za izgradnju novog igrališta, počela ja da se ostvaruje tokom 1946. godine. Kao najpogodnija lokacija izabran je prostor iza Saborne crkve, au podnožju brda Trebjesa, poznatog izletišta Nikšićana. Izvanredan prirodni ambijent, prema mišljenju brojnih stručnjaka, predstavljao je idealno rješenje za sport i rekreaciju.
Odmah se pristupilo realizaciji, pa je, uglavnom, dobrovoljnim radnim akcijama, obavljeno čišćenje prostora, nivelacija terena i priprema za odigravanje utakmica. I ovaj, kao is vi drugi tereni, nije imao travnatu podlogu. Zbog nedostatka mehanizacije, za ravnanje terena korišćen je improvizovani valjk napravljen od ogromne avionske bombe zaostale iz Drugog svjetskog rata.
To igralište iza Saborne crkve, iz prirodnog ambijenta sporta, nečijom odlukom, moralo je tokom 1950. godine, biti preseljeno. Rako Matović, veliki Sutjeskin fudbalski poslenik, u svom sjećanju je iznio :- Bilo je dosta protivnika postojanja tog igrališta, ali kako sun am rekli, uglavnom zbog blizine škole i navodnog ometanja nastave. Donešena je odluka da se igralište preseli i ako su davati otpori. Jedno jutro, kada smo došli na trening, zatekli smo traktor koji je već bio napravio brazdu dubokim oranjem. Bilo nam je veoma teško.
Igralište je premješteno u blizini Pivare “Trebjesa”, sa njene južne strane. Ovaj teren, ograđen tarabama, kratko je služio svojoj namjeni, pa je počela dugotrajna izgradnja stadiona na savremenim urbanističkim osnovama preko rijeke Bistrice. Travnati teren na Bistrici, zbog svog kvaliteta, smatrao se najboljim fudbalskim igralištem u zemlji.
Te, 1955. godine, bila je pokrenuta obimna aktivnost oko izgradnje sportskih objekata-njih oko četrdeset. Ipak, centralni objekat je bio novi gradski stadion za čije radove je bilo angažovano trinaest omladinskih radnih brigade.
Iako dugo dograđivan i dopunjavan,Nikšić je dobio jedan savremen, kvalitetan i lijep sportski objekat. Prva fudbalska utakmica na njemu odigrana je 18. septembra 1955. godine, na Dan oslobođenja Nikšića, između Sutjeske i Mladosti iz Titograda. Rezultat je bio 2:1. Projektant ovog lijepog i kvalitetnog sportskog zdanja je bio poznati i priznati ing.arh. Kosta Popović, čijih su ruku djelo i stadioni u NIšu i Prištini.
Stadion u Nikšiću je postao stjecište ne samo sportskih već i kulturnih dešavanja, mjesto za okupljanje ogromnog broja gledalaca i mjesto koje će, nakon stalnih dogradnji, sa skorašnjom montažom reflektora, sa svojih 10.800 sjedišta, biti jedan od najljepših u državi. Nikšić to i zaslužuje.
-Dino Tuzović
