Malo se ko u nukšićkom sportu može pohvaliti da je tokom svoje duge karijere, kao takmičar i trener, radeći u najtežim uslovima, postigao toliko uspjeha, kao što je to Žarko Mijatović. Njegova sportska i životna biografija je izuzetno bogata, uspješna i zanimljiva.
Žarko Mijatović rođen je 1932.godine u Skelanima (BiH). Njegovo djetinstvo je proteklo u plamenu rata. Iz rata je izašao bez majke, a otac u zarobljeništvu, smješten u Domu za ratnu siročad u Beogradu. Kasnije prelazi na Vojni internat, gdje izučava alatničarski zanat. Jedna grupa đaka iz doma je odlazila u grad, gdje se podučavala bokserskim vještinama. Ubrzo su oni postali “glavni” na Internatu. I Žaro je poželio da se i on oproba u tom sportu, i da i on bude u društvu te grupe učenika. I tako je načinio prve bokserske korake u BK “Ikarbus”. Međutim, njegovo prvo iskustvo nije bilo prema očekivanjima. Poželio je da napusti dalje treniranje. Ali ako napusti, gubio bi izlaske u grad, a što je još gore, biće proglašen kukavicom. I prelomi da ostane. Na treninzima je izgrađivao svoj stil borbe, gdje je umjesto tuče i krvavih obračuna, odabrao put nadmudrivanja i igre među konopcima, po čemu je i boks dobio naziv plemenita vještina. Brzo je napredovao, i posle godinu dana treniranja i uvodnih borbi, imao je prvo veće takmičenje na Omladinskom prvenstvu Beograda, gdje je pobijedio sve svoje protivnike. Prvi uspjesi omogućili su da ga zapaze i dobije poziv da pristupi u BK “Jedinstvo” iz Zemuna, koji se takmičio u najkvalitetnijem rangu i popuni upražnjeno mjesto u muva kategoriji. I ako u najkvalitetnijem rangu u početku nije imao većih uspjeha, sportski put ga 1949. godine vodi dvije sezone u sarajevski BK “Milicionar” i jednu sezonu u mostarski BK “Lokomotiva”, gdje postiže zapažene rezultate. Tri puta je bio prvak BiH u muva kategoriji, a dva puta osvaja treća mjesta na prvenstvima Jugoslavije, pošto je u polufinalnim mečevima poražen od tadašnjeg prvaka Stevana Paljića. 1953. godine po pozivu prelazi u BK “Nikšić”. Trener i osnivač bokserskog kluba Milan-Minjo Kankaraš, okupio je veliki broj nikšićkih mladića, koji su trenirali na travnatim terenima iza Saborne crkve, a kad su vremenski uslovi bili nepovoljni vježbalo se u nedovršenim zgradama, ili u podrumima stambenih zgrada. S obzirom na uslove rada, nepostojanje prostorije za vježbanje, sportskih rekvizita, kao i neke sportske tradicije, nije se treniralo organizovano i sistematski. Za ekipu su tada nastupali Poček, Anđelković, Grbić, Žoter, Perović, Martinović, Jakovljević…Ekipa se takmičila u republičkom rangu, a imala je i prijateljske mečeve sa klubovima iz okruženja. I u novoj sredini Mijatović je nastavio sa uspješnim nastupima. Višestruki je prvak Crne Gore u muva kategoriji. Na Prvenstvu Jugoslavije 1954. godine u Skoplju uspio je da stigne do finala, gdje ponovo biva poražen od Stevana Paljića. To je jedini bokser u državi koga u naponu takmičarske snage nije uspio da pobijedi. Odlaskom Minja Kankaraša iz Nikšića 1958.godine, upražnjeno mjesto trenera pruzima kratko vrijeme Tomislav Anđelković. Njegovim odlaskom u Kruševac, gdje postiže potpunu takmičarsku i trenersku afirmaciju, trenersku funkciju preuzima Ratko Grbić.
Od 1961.godine za trenera Kluba dolazi Žarko Mijatović, koji se ujedno još uvijek aktivno i takmiči. Opraštajni meč je imao u prijateljskom duelu protiv BK “Metalac”-Valjevo, u to vrijeme jednog od najboljih klubova u Jugoslaviji, koji je održan 1963.godine u Nikšiću, kada je pobijedio protivnivnika Kovača. Iako nije imao povoljne uslove za rad i takmičenje, Žaro je uvijek nalazio snage, volje, želje i vremena, da neumorno radi i podučava brojne generacije mladih Nikšićana koji su voljeli ovaj sport. Od tada počinje se sa znatno boljim i organizovanijim radom. Staru gardu uspješno je zamijenila mlada generacija predvođena Damjanovićem, Lučićem, Radonjićem, Gardaševićem, Tiganjom, Jokićem, Dondićem, Vukićevićem, Bajagićem, Đurđevcem… Do 1969. godine Klub se takmičio u republičkoj ligi, da bi kao prvak Crne Gore ( pošto je prethodno BK “Budućnost”-Titograd, koja je kao uspješnija prešla u viši rang) stekao pravo takmičenja u Drugoj saveznoj bokserskoj ligi. Poslije nekoliko sezona uspješnih nastupa u Drugoj ligi, Klub je po prvi put 1973.godine izborio prvoligaški status. Takmičari iz te generacije bili su braća Jaredić, Radonjić, P.Nikčević, Đukanović, Vračar, Vuković… Međutim, prvoligaški status uspjeli su da zadrže samo jednu sezonu. Uspjehe ostvarene na ringu nije pratila i odgovarajuća podrška grada, pa je Klub nastavio da radi u izuzetno skromnim uslovima, bez dvorane. To nije ni najmanje smetalo nikšićkim mladićima, koji su bili sve više zainteresovani za ovaj sport. Ovo dovodi do omasovljenja Kluba i formiranja omladinskog pogona. Zbog toga su u radu Kluba angažovani kao treneri i Žarovi saradnici bivši bokseri Milan Drinčić, Ratko Vukićević i Slobodan Živković. U takvim uslovima stvaraju se se novi talenti, koji su poslije sedam godina uspješnih nastupa u Drugoj ligi, po drugi put 1981.godine, osvajanjem prvog mjesta, izborili prvoligaški status, velikom voljom, entuzijazmom i upornošću svih u Klubu. Ovu generaciju su predvodili reprezentativci Žižić i Šturanović, uz braću Poturak i Gardašević, kao i Hajrušija, Lekića, M.Nikčevića, Rudonjića, Vlahovića, Mijuškovića, Kneževića… Status reprezentativca izborio je i Andrija Lakonjić, koji prelazi u BK “Radnički«-Beograd, i koji će na žalost tragično tamo izgubiti svoj mladi život. Uspjesi ostvareni sa Klubom, preporučili su Žara da bude postavljen za trenera reprezentacije Jugoslavije, uz selektora Bruna Hrastinskog. Mijatović će voditi reprezentativce, među kojima su bili Žižić i Šturanović, na egzibicionom meču između reprezentacije Kube (tada ubjedljivo najbolje bokserske reprezentacije svijeta) protiv ostatka svijeta, organizovanom povodom Samita nesvrstanih zemalja na Kubi. Može se reći da je taj period bio zlatno doba nikšićkog boksa. Boks je uz fudbal bio ubjedljivo najpopularniji sport u gradu, a stadion Malih sportova je bio tijesan da primi sve zainteresovane gledaoce da prate prvoligaške nastupe svojih ljubimaca. Klub je po uspjesima bio u vrhu jugoslovenskog boksa, a boks među najuspješnije sportove u državi. Iako nijesu uspjeli dugo da zadrže prvoligaški status, uglavnom zbog odlaska najkvalitetnijih boksera u druge klubove širom Jugoslavije, gdje se mnogo više ulagalo u ovaj sport, nastavljeno je sa nesmanjenim entuzijazmom sa radom u Klubu. Stvarani su novi šampioni predvođeni Ratkom Draškovićem (omladinski prvak Evrope), Vučinićem, Popovićem, Šipčićem, Poleksićem, Todorovićem, Milatovićem, Durutovićem, Gajovićem..
Sa priprema reprezentacije na Kopaoniku, stoje slijeva: Simin, Šaćirović, Vujković, Škaro, Kačar, savezni trener Hrastinski, Salihu, Žižić, Rusevski, Tadija Kačar i Šturanović. Dolje: Dauti, Mustafa, Milić, Avramelović, Bogujevići, Labudović, trener Mijatović i Ristić
Boks je za Žara, uz porodicu, bio jedina ljubav, kome je kao takmičar i trener podario skoro 50 godina svoga života. Upravo zahvaljujući porodici, koja ga je u potpunosti podržavala, ostao je toliko dugo u sportu. Njegova supruga Vukosava bila je uvijek spremna da ugosti sportiste, da pravi sendviče za put, da bude po potrebi i ekonom kluba (naravno bez ikakve nadoknade). Sin Dragan pratio je do detalja sve njegove aktivnosti, i zahvaljujući tome sačuvao bogatu dokumentaciju. Podršku je imao i od kćerki Olivere i Angeline. Mlađa Angelina Vuković, danas uspješna poslovna žena, naslijedila je sportske geni i duh od oca, uspješno je igrala šah, stekla majstorsko zvanje, i trenutno je aktuelni predsjednik Šahovskog saveza Crne Gore. Njegov jednosobni stan, iako tijesan za petočlanu porodicu, često je ugošćavao sportiste i po nekoliko mjeseci, koji su dolazili kao pojačanje kluba.
Radni vijek proveo je u Željezari Nikšić – Mehanička radionica. Umro je 2005.godine. Za uspjehe ostvarene u sportu Žaro je dobio veliki broj priznanja i diploma. Svakako najznačajnije je najveće opštinsko priznanje Nagradu 18. septembar. Proglašen je za najboljeg sportskog radnika Nikšića 1986.godine. Zaslužni je sportski radnik Crne Gore. Dobitnik je Zlatne značke Željezare, kao i čitav niz drugih.
-Ljubomir Nikolić
